του Ιωάννη Γεωργίου, εκπροσώπου της ΠΑΣΚΕ Θεσπρωτίας
Κατά το σχολικό έτος 2007-2008 υπηρέτησα στο Γεν. Λύκειο και Γυμνάσιο Λευκίμμης. Συγκεκριμένα στο τμήμα του Γυμνασίου, το οποίο δίδασκα το μάθημα της Γεωγραφίας, φοιτούσαν παιδιά όπου ο ένας ή και οι δύο τους γονείς είχαν καταγωγή από Αγγλία, Σκωτία, Ιρλανδία, Αλβανία και Ρωσία. Αυτά τα παιδιά αποτελούσαν την πλειονότητα των μαθητών του τμήματος και το καθένα είχε την δικιά του ταυτότητα ,κουλτούρα και θρησκευτικές πεποιθήσεις. Κατά τη διάρκεια της χρονιάς παρατηρούσα σημαντικές διαφοροποιήσεις στην επίδοση και συμμετοχή των μαθητών γεγονός που με ώθησε να αναζητήσω τα αίτια αυτής της κατάστασης κουβεντιάζοντας μαζί τους .
Σε ερώτηση προς συγκεκριμένη μαθήτρια ,για ποιον λόγο δε συμμετέχει και δε μιλάει ποτέ στο μάθημα, έκπληκτος άκουσα την απάντηση της φίλης της ότι το κάνει αυτό γιατί............
ντρέπεται που είναι μουσουλμάνα και κατάγεται από την Αλβανία, έπειτα από αυτό ακολούθησαν και άλλοι μαθητές εκθέτοντας τις απόψεις τους σε ανάλογο πνεύμα ,δηλώνοντας ότι πολλές φορές αποφεύγουν τη συμμετοχή στα μαθήματά για να αποκρύψουν την ταυτότητά και κουλτούρα τους και ότι πολλές φορές ντρέπονται γι’ αυτήν. Μετά από αρκετή ώρα συζήτησης και μεγάλη προσπάθεια ,κατάφερα (ίσως) να κάνω τα παιδιά να καταλάβουν ότι πρέπει να είναι περήφανα ,τόσο για την καταγωγή τους ,όσο και για τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις ,διότι κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός και ότι ο κόσμος μας θα ήτανε πολύ βαρετός αν όλοι μοιάζαμε μεταξύ μας ,ότι αυτοί είναι ο πλούτος και η δύναμη της νέας τους πατρίδας της Ελλάδας και ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι έναντι του θεού (κάθε θεού) και έναντι των ανθρώπων .
Καταθέτω αυτήν την εμπειρία μου ως απάντηση σε αυτόκλητους υπερασπιστές της χριστιανικής πίστης και εθνικής ταυτότητας ,προσκολλημένοι σε ένα αρτηριοσκληρωμένο εκπαιδευτικό σύστημα και ξεπερασμένοι από την σημερινή κοινωνική και σχολική πραγματικότητα ,η οποία επαναπροσδιορίζει ,μέσω των σημερινών μαθητών πολλές φορές με τον αιχμηρό τρόπο της αλήθειας, δεδομένες μέχρι τώρα έννοιες όπως η εθνική ταυτότητα, τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα και η πίστη σε συγκεκριμένα κοινωνικά και πολιτικά συστήματα. (Όλα αυτά τα ζητήματα άλλωστε τέθηκαν ,με τον πιο δραματικό τρόπο ίσως, κατά την περσινή μαθητική και νεολαιίστικη εξέγερση του Δεκέμβρη και όσο εμείς οι εκπαιδευτικοί εθελοτυφλούμε και δεν αφουγκραζόμαστε τη φωνή των μαθητών ,η οποία είναι προάγγελος νέων κοινωνικών και πολιτικών ρευμάτων, τότε η Ιστορία θα είναι πολύ σκληρή τιμωρός και με μας τους εκπαιδευτικούς).
