Το τελευταίο διάστημα με αφορμή την Π.Δ.Σ., έχω διαβάσει πολλές επιστολές διαμαρτυρίας. Ένοιωσα την ανάγκη να απαντήσω, όχι προσωπικά σε κάθε μία από αυτές – και αυτό γιατί τούτη την ώρα, κάτι τέτοιο, το θεωρώ παιχνίδι χωρίς ουσία! Θα χρησιμοποιήσω ένα γνωστό στίχο του Σολομού, που ταιριάζει απόλυτα στο πνεύμα που επικρατεί στις μέρες μας, στο χώρο της αδιόριστης εκπαιδευτικής κοινότητας «Εάν μισούνται ανάμεσό τους, δεν τους πρέπει λευτεριά»!
Είμαι και ‘γω απόφοιτη του ’90, ξεχασμένη και πεταμένη όπως χιλιάδες άλλοι συνάδελφοι, στον πάτο της χωματερής (χωρίς ίχνος υπερβολής). Και τούτο γιατί μια μέρα κάποιος ευφυής και ακριβοδίκαιος υπουργός Παιδείας, αποφάσισε την κατάργηση της επετηρίδας, η οποία δεν άφηνε περιθώρια πελατειακών σχέσεων! Πέρασαν χρόνια πολλά από τότε, άνοιξαν οι ασκοί του αιόλου και όλοι εμείς υπήρξαμε τα πρώτα θύματα της διαβρωτικής ενέργειας, αυτού του ανέμου! «Όλοι εντός, πλην Λακεδαιμονίων». Ανακοινώνεται πρόσφατα, επιτέλους, ένα μέτρο που δίνει θέση στη διαφάνεια και δεν αφήνει περιθώρια για παράθυρα!
Και κάποια μεμονωμένα «νεότερα» μέλη σπεύδουν να διαμαρτυρηθούν, γιατί κάποιος ήλιος δικαιοσύνης, άρχισε να λάμπει για την παραπεταμένη γενιά ’88 – ’98. Θυμίζουν κακομαθημένα μοναχοπαίδια που τους στέρησαν τα προνόμια, γιατί κάποιος άλλος αδερφός ήρθε στη ζωή τους, μετά από 20 χρόνια! Προσωπικά δεν έχω καταθέσει τα χαρτιά μου στην Π.Δ.Σ άρα δεν έχω άμεσο όφελος. Επίσης θέλω να τονίσω, πως ανήκω σε μια ειδικότητα, αυτή των γεωλόγων, που εις βάρος τους έχει διαπραχθεί έγκλημα όλα αυτά τα χρόνια που πέρασαν και παρέμειναν καταδικασμένοι ως ουραγός των θετικών επιστημών.
Οι αριθμοί άλλωστε επιβεβαιώνουν του λόγου μου το αληθές. Όμως ούτε μια στιγμή δεν σκέφτηκα να στείλω απέλπιδες επιστολές να εκτοξεύσω ύβρεις και άλλα συναφή. Με υπομονή και επιμονή εργάστηκα και εργάζομαι για το καλό του κλάδου. Με δικιά μου πρωτοβουλία και με τη στήριξη του Συλλόγου στον οποίο ανήκω (Σύλλογος Ελλήνων Γεωλόγων) έφερα το θέμα στην ειδική αγωγή στης οποίας τους πίνακες είμαι εγγεγραμμένη (αριστούχος 9,31, έτος κτήσης πτυχίου 13/07/1990, με διακεκριμένη εργασία στο Πανεπιστήμιο Ειδικής Αγωγής Θεσσαλίας) και αγωνίστηκα με όλες μου τις δυνάμεις να δοθούν στους Γεωλόγους έστω και τρεις θέσεις ντροπής στις οποίες δεν συμπεριλαμβάνομαι. Κατά σύμπτωση όλοι ήσαν νεότεροί μου έως κατά 16 χρόνια. Δεν πρόβαλα όμως το εγώ μου, δεν έκανα πιστεύω μου το «Ο θάνατός σου η ζωή μου». Καλώς μπήκαν οι συνάδελφοι. Ελπίζω προσπαθώ και αγωνίζομαι για μια παρόμοια τύχη. Γιατί πιστεύω πως κάθε συνάδελφος που κόπιασε να πάρει ένα πτυχίο δεν αξίζει πισωμαχαιρώματα. Αυτή η νοοτροπία της υποκειμενικής δικαιοσύνης και του ωφελιμισμού δεν οδηγεί πουθενά. Είναι η ώρα, η σωστή ώρα, παλιοί και νέοι ή νέοι και παλιοί αν θέλετε, να σκεφτούμε το καλό όλων. Είναι ώρα συνεργασίας, δεν ζούμε για το τώρα. Υπάρχει σύλλογος για όλους (Πανελλήνιος Σύλλογος Αδιόριστων Εκπαιδευτικών).
Η κοντόφθαλμη λογική είναι αυτή που δημιούργησε τη «γεροντική» αδιόριστη εκπαιδευτική κοινότητα. Λίγη αξιοπρέπεια, λίγος αλτρουϊσμός στον μεταξύ μας χώρο θα μας κάνει να πετύχουμε αποτελέσματα πιο ασφαλή για όλους.
Η φαυλότητα και ο παραλογισμός οδηγούν στη λογική του μεσαίωνα και στο λαβύρινθο της αδιοριστίας! Δεν θέλω να μπω σ’ αυτή τη λογική.
Το προνόμιο της νιότης είναι παροδικό και ένα νέο πτυχίο αποκτά πολύ γρήγορα παλαιότητα! Πολλοί νέοι ίσως σπεύσετε να χαρακτηρίσετε την επιστολή μου σαν ένα «μάθημα απλής ηθικής». Σας απαντώ πως η νοοτροπία που λέει «να βολευτώ εγώ και ας πνιγούν οι άλλοι» πρέπει να αλλάξει σε τούτο το τόπο. Τι θα λέγατε όλοι όσοι συστρατεύεστε με τέτοιου είδους απόψεις, αν τούτη την ώρα, θεσπίζονταν ευνοϊκά μέτρα για τους μεταγενέστερούς σας και μένατε όλοι εκτός? Είναι δικαιοσύνη αυτό που τώρα εσείς ζητάτε?
Πιστεύετε πως όλα όσα καρπωθήκατε στα χρόνια που πέρασαν σας δίνουν τόση δύναμη και τόση αλαζονεία να χαρακτηρίζετε εσείς πλέον τι είναι δίκαιο και τι άδικο? Δεν αρμόζει σε νέους που αποτελούν το μέλλον του τόπου να σκέφτονται τόσο ωφελιμιστικά πατώντας πάνω σε πτώματα «γερόντων» συναδέλφων τους. Είναι αυτό παράδειγμα της παιδείας που έχετε λάβει? Η ζωή είναι γιομάτη αγώνες, μάθετε και να χάνετε κάποτε. Μόνον έτσι μπορείτε να κερδίσετε αληθινά. Εμείς το βιώσαμε χρόνια στο πετσί μας. Λίγη ηθική παραπάνω σε άκρως ανήθικους καιρούς πιστέψτε με δεν βλάπτει! Από διχασμούς ετούτος o τόπος είναι γιομάτος.
Δεν θέλουμε μια χώρα σαν αυτή που ο Σεφέρης περιέγραφε σε ένα στίχο του με πικρία: «Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει». Δεν θέλουμε μια εκπαιδευτική κοινότητα γιομάτη έχθρες, γιομάτη ύβρεις. Πρέπει να καταλάβουμε όλοι πως η παιδεία στηρίζεται στα χέρια των εκπαιδευτικών και όλα ετούτα τα χρόνια, θεωρώ πως το καράβι αυτό της παιδείας το τορπιλίσαμε όλοι και οι εντός και οι εκτός, άλλοι με την ένοχη σιωπή τους και άλλοι με την συναυτουργικού πέπλου λογοδιάρροιά τους!!! Ας αναλάβει ο καθένας τις ευθύνες του. Ήρθε η ώρα, η σωστή ώρα. Άλλωστε όλοι αναμένουμε την υλοποίηση της φράσης του πρωθυπουργού «οι άριστοι και όχι οι αρεστοί». Διαλέξτε στρατόπεδο. Τελειώνοντας θα’ θελα σε ανθρώπινο επίπεδο να σας πω ετούτο δανειζόμενη ένα στίχο του Λειβαδίτη: «Μη στρέφεστε ενάντια σε αυτούς που ήσαν ή θα μπορούσαν να είναι καθηγητές σας. Μην τους χτυπάτε χαρακτηρίζοντάς τους γέροντες. Ξέρετε μέσα στη γεροντική καρδιά τους ίσως κρύβετε το παιδικό σας πρόσωπο, χτυπώντας την λαβώνετε τον εαυτό σας κατά βάθος.»
Με τιμή
Άννα Αδαμίδου
Υ.Γ. Δεν θα μπω στη διαδικασία της «εμπόλεμης ζώνης». Αφήνω την δευτερολογία σε όποιον την επιθυμεί. Ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του. Τελικά όλα είναι θέμα Παιδείας!!!
