Είδαμε στο debate των έξι πολιτικών αρχηγών τον επερχόμενο κ. Παπανδρέου, θολό και αόριστο, να μην έχει να προτείνει τίποτα, να μη θέλει να δεσμευθεί σε τίποτα, να απευθύνει λόγο κενό περιεχομένου, σε περιτύλιγμα δήθεν «κατανόησης» και γενικολογίες περί «πράσινης ανάπτυξης».
Είδαμε τον απερχόμενο κ. Καραμανλή να επιμένει ότι για να βγούμε από την κρίση χρειάζονται πάλι θυσίες. Χρειάζεται απελευθέρωση των απολύσεων, χρειάζεται να κόψουμε τις θέσεις εργασίας στα δύο, να πληρωνόμαστε με μπλοκάκι, να είμαστε ανασφάλιστοι, να παρακαλάμε στα πολιτικά τους γραφεία για μια θέση stage. Είναι η μόνη ευκαιρία απασχόλησης για τους νέους, μας λέει. Και είναι νόμιμο! Άρα είναι και ηθικό;
Ο εκνευρισμός του κ. Καραμανλή απέναντι στον Αλέξη Τσίπρα ήταν έκδηλος.
Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ, με τους αγώνες στη Βουλή και στα κοινωνικά κινήματα, τον εμπόδισε να προωθήσει τις μεταρρυθμίσεις του. Την ιδιωτικοποίηση της παιδείας, την κατάργηση του Πανεπιστημιακού ασύλου, το ξήλωμα του ασφαλιστικού συστήματος, την τσιμεντοποίηση των ελεύθερων χώρων …
Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ αναδείχθηκε, όλο το προηγούμενο διάστημα, η μόνη δύναμη ουσιαστικής και αποτελεσματικής αντιπολίτευσης.
Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ προβάλλει ως μια Αριστερά με άμεσες προτάσεις. Μια Αριστερά που προκαλεί άμεσες κοινωνικές διαμάχες και συγκρούσεις. Μια Αριστερά που αναζητά, μέσα από αποτελεσματικούς αγώνες, νίκες τώρα.
Ο Αλέξης Τσίπρας ανέδειξε το λόγο και το ρόλο της ριζοσπαστικής και ανανεωτικής Αριστεράς. Είναι η Αριστερά που ενοχλεί. Η Αριστερά που αγωνίζεται, οραματίζεται, προτείνει και διεκδικεί.
Αυτή την Αριστερά, την Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, την Αριστερά της ενιαίας δράσης, την Αριστερά που φέρνει ανανεωτικές ριζοσπαστικές ιδέες, την Αριστερά που ακούει και βλέπει και γίνεται ένα με τα κοινωνικά κινήματα, καλούμε τους πολίτες να την αναδείξουν στις εκλογές ακόμη πιο ισχυρή, ακόμη πιο δυναμική, ακόμη πιο αποτελεσματική.
