Ο αρχηγός της ΝΔ είναι ο πρώτος πρωθυπουργός στην ιστορία που κάνει πρόωρες εκλογές με μοναδικό στόχο να γίνει αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Δεν ζήτησε εκλογές για να τις κερδίσει, όπως υποκριτικά λέει. Ζήτησε εκλογές για να προλάβει μια συντριβή. Βούλιαξε μέσα στην παράλυση μιας κάκιστης κυβέρνησης.
Κάνει εκλογές λέγοντας υποκριτικά ότι τις ζήτησε προκειμένου να λάβει νέα εντολή, ενώ ουσιαστικά κάτω από το βάρος της ακυβερνησίας παραδίδει αυτή που ήδη έχει.
Ο Καραμανλής έκανε το 2007 πρόωρες εκλογές μετά από τρία χρόνια πρωθυπουργός στο όνομα των οικονομικών δυσκολιών. Ήταν ένας χρόνος πριν ξεσπάσει η διεθνής κρίση.
Το 2009 ζητά πρόωρες εκλογές μόλις δύο χρόνια μετά τις προηγούμενες πάλι στο όνομα της οικονομίας. Ο άνθρωπος δεν άντεξε τις δυσκολίες. Δεν τις αντέχει. Και το χειρότερο συσσωρεύει νέα προβλήματα που οφείλονται στις δικές του επιλογές και απραξίες. Ακόμα και στο «διάγγελμα» της Τετάρτης εμφανίστηκε ως να αποτελεί ο ίδιος ασπίδα έναντι της κρίσης που την εμφανίζει μονοδιάστατα προϊόν της παγκόσμιας κρίσης.
Ο υποκριτής ας πάει να διαβάσει τις δικές του δηλώσεις με τις οποίες είχε ζητήσει εκλογές το 2007.
O Καραμανλής εμφανίστηκε την Τετάρτη το βράδυ ως να «τα πήγε καλά» ως πρωθυπουργός. Ως να έχει σχέδιο, θέληση, στρατηγική.
Το ερώτημα είναι αφού έχει όλα τα καλά του κόσμου, τότε προς τι οι εκλογές;
Ο ίδιος διατείνεται διότι η αντιπολίτευση δεν του συμπεριφέρεται με τρόπο πρέποντα.
Με άλλα λόγια θα ήθελε να είναι αντιπολίτευση του εαυτού του. Ίσως για αυτό ο Κ.Καραμανλής να είναι ο πρώτος πρωθυπουργός που ονειρεύεται να επιστρέψει στα έδρανα της αντιπολίτευσης. Δεν αντέχει τα προβλήματα.
Οι προτεραιότητές του ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης
Ως μελλοντικός, όπως ελπίζει, αρχηγός της αντιπολίτευσης έθεσε τρεις προτεραιότητες.
Οι δύο πρώτες αφορούν τον περιορισμό του δημοσίου και διαρθρωτικές αλλαγές νεοδημοκρατικού - νεοφιλελεύθερου τύπου.
Σε μια εποχή που η κρίση κατέρριψε όλες τις νεοφιλελεύθερες συνταγές και αυτές εγκαταλείφθηκαν ακόμα και από τους αγγλοσάξονες γονείς, ο Κ.Καραμανλής μας υπόσχεται μία ακόμα δόση νεοφιλελευθερισμού. Βαπτίζει τον τελευταίο σε «πράξη ευθύνης» και νομίζει ότι ξεμπέρδεψε.
Τέλος, υπόσχεται να κηρύξει τον πόλεμο στη φοροδιαφυγή. Αφού διάλυσε τις αρμόδιες υπηρεσίες και το κυριότερο έφτιαξε νομοθεσία που νομιμοποίησε τις απαλλαγές των πλουσίων από φόρους παριστάνει ως να μην γνωρίζει, ο υποκριτής, τι έκανε πέντε χρόνια που κυβερνούσε.
Ο Καραμανλής επιβεβαίωσε όσους είχαν προβλέψει ότι μετά το πραξικοπηματικό κλείσιμο της ολομέλειας της βουλής δεν θα την ξανανοίξει. Και έχει το θράσος να κάνει λόγο για τις «συνταγματικές παρεκτροπές» του ΠΑΣΟΚ. Επιδιώκει να ανάγει την πολιτική του κατάρρευση σε συνταγματικό ζήτημα. Εάν ο κ.Καραμανλής θέλει να την περιγράψει «επιστημονικά» δεν έχει παρά να θυμηθεί τους νόμους της βαρύτητας. Εκεί περιγράφονται οι αιτίες πτώσης, όχι στο Σύνταγμα.
Αυτά όλα συμβαίνουν, διότι ο Κ.Καραμανλής δεν αντιλήφθηκε την ανάγκη ενεργητικής πολιτικής στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, ιδιαίτερα ως προς την κρίση. Περισσότερο μπορεί κανείς να πει ότι πανικοβλήθηκε μπροστά της και αναζήτησε οδούς «να την κάνει».
Ο Κ. Καραμανλής υποτίμησε τον Γ. Παπανδρέου
Ένα διαχρονικό χαρακτηριστικό του Κ.Καραμανλή ήταν η σαφής υποτίμηση του κύριου αντίπαλού του. Μάλιστα, όσο μεγάλωνε αυτή η υποτίμηση, τόσο «ενισχυόταν» η παθητικότητά του. Ο Κ.Καραμανλής είχε πειστεί τα όσα διαφήμιζαν οι διαπλεκόμενοι, σύμφωνα με τα οποία, «δεν μπορεί να χάσει» από τον Γ.Παπανδρέου. Δεν είχε διδαχτεί από το γεγονός ότι επί χρόνια τα ίδια ακριβώς συμφέροντα και έντυπα διαβεβαίωναν τους αναγνώστες τους ότι «ο Κωστάκης δεν μπορεί να κερδίσει».
Και που να διδαχτεί όταν μόλις κέρδισε τις εκλογές του 2004 ένα από τα πρώτα που έκανε ήταν να αποκοιμηθεί στην αγκαλιά τους. Όταν, πλέον, οι δημοσκοπήσεις άρχιζαν να δείχνουν ότι το ΠΑΣΟΚ προηγείτο της ΝΔ, όπως και ο Γ.Παπανδρέου ως προς τα ποιοτικά χαρακτηριστικά εκείνων του Κ.Καραμανλή, ο τελευταίος αντί να αντιληφθεί το που πήγαινε το πράμα, αμφέβαλε (μαζί με τμήματα της διαπλοκής) ότι αυτό που έβλεπε και διάβασε είναι πραγματικό. Του ήταν αδύνατο να αποδεχτεί ότι μπορεί να χάσει από τον Γ.Παπανδρέου. Αναζητούσε σενάρια συνωμοσίας, εκείνον «που του την έστηνε». Αυτό που του διέφευγε ήταν ότι «ο σε βάρος του αρχισυνωμότης» ήταν ο ίδιος.
Ο αήττητος Καραμανλής, κατά τον ίδιο και τους διαπλεκομένους, βρέθηκε να αναζητεί πριν ένα χρόνο δρόμους για να μην χάσει. Προχθές περιορίστηκε στο να βρει ημερομηνία εκλογών (με ή χωρίς ανασχηματισμό) προκειμένου να μειώσει το μέγεθος της ήττας. Φοβάται μια τέτοια ήττα που θα τον εξοστρακίσει οριστικά από την ίδια την πολιτική.
Οι προσαρμογές των διαπλεκομένων
Με τις ισχυρές κεραίες τους οι διαπλεκόμενοι αντελήφθηκαν ότι ο Κ.Καραμανλής βαδίζει προς ήττα. Καλύτεροι γνώστες της κατάστασης και αλεπούδες στο παιχνίδι των συμφερόντων, έκαναν τρεις ουσιαστικές προσαρμογές. Προσαρμογές που δείχνει να μην τις αντιλαμβάνεται μεγάλο τμήμα του πολιτικού συστήματος, ακόμα και το πέραν της ΝΔ.
Η πρώτη προσαρμογή ήταν να «συμμετάσχουν» στην νίκη σε βάρος του Κ.Καραμανλή. Η επερχόμενη ήττα του Κ.Καραμανλή δεν είναι πια –κατά τη γνώμη τους- αποτρεπτέα και για αυτό προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους έκλεισαν όσες περισσότερες δουλειές μπορούσαν με τον λαβωμένο Καραμανλή, ενώ από την άλλης εμφανίζονται ως συντελεστές της πορείας νίκης σε βάρος του Κ.Καραμανλή.
Δεύτερο, έκαναν την απαραίτητη αλλαγή της στάσης τους απέναντι στο ΠΑΣΟΚ και τον Γ.Παπανδρέου. Επιθυμούν η νίκη αφού δεν μπορεί να αποτραπεί, «τουλάχιστον» να συνοδεύεται με ορισμένα «βοηθήματα», που να την κάνουν περιορισμένη και ελεγχόμενη.
Το κύριο που επιθυμούν κάποια από τα ισχυρά συμφέροντα, είναι η νίκη του ΠΑΣΟΚ να μην είναι τόσο μεγάλη ώστε να καταστεί ο Γ.Παπανδρέου πολύ ισχυρός. Να μην διαθέτει αυτοδυναμία, ή έστω αυτή να είναι περιορισμένη και κατά προέκταση να είναι μια κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ σε έναν βαθμό ελεγχόμενη. Τους βολεύει, επιπλέον, να ενισχυθούν εντός του ΠΑΣΟΚ δυνάμεις που ελέγχονται ευκολότερα. Δεν υποστηρίζω ότι κάτι τέτοιο είναι σε κάθε περίπτωση ευκταίο. Αναλύω, όμως, την βούλησή τους. Βούληση που στηρίζεται ασφαλώς σε συγκεκριμένες ιστορικές εμπειρίες και πολιτικές εκτιμήσεις.
Στην ίδια λογική, προβάλλουν τα διαπλεκόμενα στελέχη που εκείνα επιθυμούν να παίξουν ρόλο στη μελλοντική κυβέρνηση με την ελπίδα να έχουν «ασφαλέστερη» πρόσβαση στη νέα διακυβέρνηση.
Το τρίτο σκέλος του σχεδίου τους συνδέεται με τα προηγούμενα: Αδύνατο (και ελεγχόμενο) ΠΑΣΟΚ και αποδιοργανωμένη ΝΔ. Μια τέτοια κατάσταση τους διευκολύνει στην προώθηση του κύριου σχεδίου τους που είναι ο έλεγχος του «κέντρου» της πολιτικής ζωής του τόπου. Ως κέντρο εννοώ τόσο έναν χώρο κεντρώας σύγκλισης τμήματος του ΠΑΣΟΚ και τμήματος της ΝΔ, όσο και το κέντρο ισχύος του πολιτικού συστήματος. Με αυτό τον τρόπο οι διαπλεκόμενοι επιθυμούν να ελέγχουν μια κυβέρνηση «κέντρου», υπό την επίβλεψη συγκεκριμένου σημερινού υπουργού της κυβέρνησης της ΝΔ και με την μεταφορά της ηγεσίας της ΝΔ στο αγαπημένο πρόσωπο συγκροτημάτων και εφοπλιστών.
Το πιο περίεργο είναι ότι ο Κ.Καραμανλής τους εξυπηρέτησε ακόμα και σε αυτό το σχέδιο με την ελπίδα να τον στηρίξουν στον στόχο του να περιορίσει την ήττα από τον Παπανδρέου. Του χρωστάνε και ελπίζει σε ανταπόδοση.Η κεντρώα σύγκλιση, σύμφωνα πάντα με το τρίτο σκέλος αυτών των σχεδίων είναι δυσιπόστατη. Μπορεί να σημαίνει τη δημιουργία νέου κόμματος από τον τεμαχισμό των δύο μεγάλων κομμάτων, το οποίο, σύμφωνα πάντα με τα σχέδια που αναλύω, θα κυβερνά στο κέντρο, ή την προώθηση μιας συγκυβέρνησης των δύο κομμάτων στην οποία το κοινό πρόγραμμα θα είναι αυτό ενός κεντρώου κόμματος.
Πρόκειται για σχέδια που το ΠΑΣΟΚ οφείλει να μην τα αγνοεί. Η αποτροπή τους απαιτεί ισχυρή κυβέρνηση και ισχυρή αντιδεξιά πλειοψηφία εντός του λαού.
Τα σχέδια δεν υλοποιούνται – υπονομεύουν, όμως, τη χώρα
Σήμερα υπάρχει το προαναφερόμενο τριπλό σχέδιο των διαπλεκομένων. Την δουλειά τους θέλουν να κάνουν. Ας θυμίσω, μόνο, ότι ανάλογα σχέδια είχαν και το 1965. Είχαν και το 1989, αλλά και πρόσφατα. Όπως συνηθίζω να λέω, αυτά είναι σχέδια επί του χάρτου και έχουν πάντα αποτύχει ως προς τη θεμελιακή τους πολιτική επιδίωξη (ασφαλώς όχι ως προς τα οικονομικά τους συμφέροντα). Γενικότερα αποτυχαίνουν όταν τα γνωρίζουμε, μελετάμε, παρακολουθούμε και ανατρέπουμε. Το πρόβλημα, όμως, είναι, ότι παρόλο που ουδέποτε δεν πέτυχαν ως προς το πολιτικό σύστημα, δημιούργησαν σχεδόν πάντα συνθήκες αστάθειας στη χώρα και υπονόμευσαν την πορεία της. Κοινωνική, οικονομική και ενίοτε εθνική. Το γεγονός αυτό, είναι ένας θεμελιακός λόγος να συμβάλλει κανείς στην κάθε φορά ανατροπή τέτοιων «επί χάρτου» σχεδίων. Έστω και αν αυτό δεν μας κάνει συμπαθείς σε αυτές τις δυνάμεις, αλλά και σε κάμποσες άλλες.
*Ο Νίκος Κοτζιάς,είναι πρόεδρος του ΙΣΤΑΜΕ Ανδρέας Παπανδρέου
ΠΗΓΗ: http://epirusgate.blogspot.com/
