Κατά τη διάρκεια της επιμνημόσυνης τελετής ο Υπουργός δήλωσε:
« Όπως εσείς, έτσι και εγώ, έχουμε ακούσει στο διάστημα της ζωής μας δεκάδες λογύδρια που αφορούν ανθρώπους που έζησαν χρόνια μακριά από εμάς, που δεν τους γνωρίσαμε και που δεν συμπορευτήκαμε μαζί τους.
Το διαφορετικό στην περίπτωση του Λιμενοφύλακα Μαρίνου Ζαμπάτη είναι ότι υπήρξε ένας άνθρωπός με τον οποίο οι περισσότεροι από εμάς συμπορευτήκαμε, συνυπήρξαμε στον ίδιο χώρο. Υπήρξε ένας άνθρωπος που έζησε και έδρασε δίπλα μας, μαζί μας, για την προστασία της δικής μας ζωής, της δικής μας οικογένειας, των δικών μας παιδιών.Έτσι, κάθε φορά η αναφορά στη μνήμη του έχει κάτι το τελείως διαφορετικό. Έχει την εγγύτητα της ατέλειας και της ανάμνησης του δικού μας ανθρώπου και πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις δημιουργείται το ερώτημα της αξιολόγησης του γεγονότος. Ήταν ένα κακό και τυχαίο συμβάν, ήταν μια μάταιη απώλεια η απώλεια της ζωής ενός νέου ανθρώπου ή πρέπει και μπορεί κανείς να το δει διαφορετικά;
Υπάρχει μια άλλη αξιολόγηση, ένας άλλος τρόπος θεώρησης. Θα μου επιτρέψετε να πω ξεκάθαρα και χωρίς καμία διάθεση παρηγορίας, ιδίως προς τους γονείς του, ότι δεν πρόκειται για μια απώλεια χωρίς νόημα . Η ελληνική κοινωνία, η Ελληνική Πολιτεία, το Κράτος, εκφράζει μια πρόταση ζωής. Μια συγκροτημένη θέση μέσα στον κόσμο, μέσα στην Ευρώπη και κάθε φορά που μια κρατική οντότητα εκφράζει μια πρόταση ζωής σημαίνει έναν τρόπο επιβίωσης των πολιτών που την απαρτίζουν.
Εν τάχει, υπάρχει πάντα η ανάγκη ανθρώπων όπως εσείς, που με αυτοθυσία και με αυταπάρνηση θα υπερασπίζονται τα εξωτερικά σύνορα της οντότητας και τον τρόπο αυτής της ζωής. Και χωρίς εσάς, χωρίς αυτό τον τρόπο θεώρησης, η κοινωνία, η ζωή, τα αγαθά αυτά που θεωρούνται αυτονόητα δεν θα είναι αυτονόητα. Θα είναι υπό αίρεση, θα είναι υπό αναίρεση.
Λέω λοιπόν, και το λέω όχι μόνο σε σας που είστε εδώ αλλά στην Κερκυραϊκή Κοινωνία στο σύνολό της, ότι οφείλει μέγιστη χάρη, διότι στο κρίσιμο σημείο βρίσκονται άνθρωποι που έχουν τη δυνατότητα να υπερβούν το μέγιστο των ενστίκτων, το ένστικτο της επιβίωσης και να δίνουν τη ζωή τους υπέρ του τρόπου ζωής των συνανθρώπων τους, υπέρ της επιβίωσης της κοινωνίας την οποία υπηρετούν. Αυτό δεν έχει να κάνει ούτε με τη δουλειά τους, ούτε με το μισθό τους, ούτε με τη στολή τους.
Έχει να κάνει ξεκάθαρα με τον τρόπο που μέσα στην ψυχή τους έχουν κατατάξει τα πράγματα, έχουν ιεραρχήσει τις αξίες, έχουν αξιολογήσει τι τελικά οφείλει και πρέπει να υπηρετεί η ανθρώπινη ζωή .
Θα είναι λοιπόν παράληψη, ηχηρή παράληψη, να μην υπογραμμίσουμε την απώλεια της ζωής αυτού του νέου ανθρώπου, του ΜΑΡΙΝΟΥ ΖΑΜΠΑΤΗ εις υπεράσπισιν της Κερκυραϊκής και της Ελληνικής Κοινωνίας .Εύχομαι να είναι αιώνια η μνήμη του».
« Όπως εσείς, έτσι και εγώ, έχουμε ακούσει στο διάστημα της ζωής μας δεκάδες λογύδρια που αφορούν ανθρώπους που έζησαν χρόνια μακριά από εμάς, που δεν τους γνωρίσαμε και που δεν συμπορευτήκαμε μαζί τους.
Το διαφορετικό στην περίπτωση του Λιμενοφύλακα Μαρίνου Ζαμπάτη είναι ότι υπήρξε ένας άνθρωπός με τον οποίο οι περισσότεροι από εμάς συμπορευτήκαμε, συνυπήρξαμε στον ίδιο χώρο. Υπήρξε ένας άνθρωπος που έζησε και έδρασε δίπλα μας, μαζί μας, για την προστασία της δικής μας ζωής, της δικής μας οικογένειας, των δικών μας παιδιών.Έτσι, κάθε φορά η αναφορά στη μνήμη του έχει κάτι το τελείως διαφορετικό. Έχει την εγγύτητα της ατέλειας και της ανάμνησης του δικού μας ανθρώπου και πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις δημιουργείται το ερώτημα της αξιολόγησης του γεγονότος. Ήταν ένα κακό και τυχαίο συμβάν, ήταν μια μάταιη απώλεια η απώλεια της ζωής ενός νέου ανθρώπου ή πρέπει και μπορεί κανείς να το δει διαφορετικά;
Υπάρχει μια άλλη αξιολόγηση, ένας άλλος τρόπος θεώρησης. Θα μου επιτρέψετε να πω ξεκάθαρα και χωρίς καμία διάθεση παρηγορίας, ιδίως προς τους γονείς του, ότι δεν πρόκειται για μια απώλεια χωρίς νόημα . Η ελληνική κοινωνία, η Ελληνική Πολιτεία, το Κράτος, εκφράζει μια πρόταση ζωής. Μια συγκροτημένη θέση μέσα στον κόσμο, μέσα στην Ευρώπη και κάθε φορά που μια κρατική οντότητα εκφράζει μια πρόταση ζωής σημαίνει έναν τρόπο επιβίωσης των πολιτών που την απαρτίζουν.
Εν τάχει, υπάρχει πάντα η ανάγκη ανθρώπων όπως εσείς, που με αυτοθυσία και με αυταπάρνηση θα υπερασπίζονται τα εξωτερικά σύνορα της οντότητας και τον τρόπο αυτής της ζωής. Και χωρίς εσάς, χωρίς αυτό τον τρόπο θεώρησης, η κοινωνία, η ζωή, τα αγαθά αυτά που θεωρούνται αυτονόητα δεν θα είναι αυτονόητα. Θα είναι υπό αίρεση, θα είναι υπό αναίρεση.
Λέω λοιπόν, και το λέω όχι μόνο σε σας που είστε εδώ αλλά στην Κερκυραϊκή Κοινωνία στο σύνολό της, ότι οφείλει μέγιστη χάρη, διότι στο κρίσιμο σημείο βρίσκονται άνθρωποι που έχουν τη δυνατότητα να υπερβούν το μέγιστο των ενστίκτων, το ένστικτο της επιβίωσης και να δίνουν τη ζωή τους υπέρ του τρόπου ζωής των συνανθρώπων τους, υπέρ της επιβίωσης της κοινωνίας την οποία υπηρετούν. Αυτό δεν έχει να κάνει ούτε με τη δουλειά τους, ούτε με το μισθό τους, ούτε με τη στολή τους.
Έχει να κάνει ξεκάθαρα με τον τρόπο που μέσα στην ψυχή τους έχουν κατατάξει τα πράγματα, έχουν ιεραρχήσει τις αξίες, έχουν αξιολογήσει τι τελικά οφείλει και πρέπει να υπηρετεί η ανθρώπινη ζωή .
Θα είναι λοιπόν παράληψη, ηχηρή παράληψη, να μην υπογραμμίσουμε την απώλεια της ζωής αυτού του νέου ανθρώπου, του ΜΑΡΙΝΟΥ ΖΑΜΠΑΤΗ εις υπεράσπισιν της Κερκυραϊκής και της Ελληνικής Κοινωνίας .Εύχομαι να είναι αιώνια η μνήμη του».
