Τα μέλη της αποστολής του ΠΑΣΟΚ, τα οποία, εκ μέρους του Προέδρου του Κινήματος, Γιώργου Α. Παπανδρέου, βρέθηκαν στη Λωρίδα της Γάζας για να προσφέρουν ανθρωπιστική βοήθεια, Αρης Μουσιώνης, Ηλίας Καρανίκας, Θανάσης Νησιώτης, Χρήστος Καπάταης και Αλέκος Στάμου, έδωσαν σήμερα συνέντευξη Τύπου στα κεντρικά γραφεία του ΠΑΣΟΚ.
Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της συνέντευξης Τύπου:
Γ. ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ: Καλό μεσημέρι. Υποδεχόμαστε σήμερα με μεγάλη χαρά εδώ, στο ΠΑΣΟΚ, την ομάδα του Κινήματος, η οποία μόλις επέστρεψε από την ανθρωπιστική επίσκεψη στη Λωρίδα της Γάζας. Σας θυμίζω, πρόκειται για την ομάδα, η οποία με εντολή του Γιώργου Παπανδρέου ήταν στη Λωρίδα της Γάζας, παρέδωσε ανθρωπιστικό υλικό και βοήθησε εκεί, σε τοπικό νοσοκομείο. Οι ίδιοι θα μας πουν περισσότερα.
Είναι ο Άρης Μουσιώνης, επικεφαλής της ομάδας και τέως βουλευτής, ο Ηλίας Καρανίκας, βουλευτής εν ενεργεία του Κινήματος, ο Θανάσης Νησιώτης, γιατρός, ο Αλέκος Στάμου από την Παγκόσμια Ομοσπονδία Ταμείων Υγείας, ο Χρήστος Καπάταης ο οποίος είχε την ευθύνη της διοικητικής υποστήριξης και ο Θέμης Τζήμας, ο υπεύθυνος για τη νομική υποστήριξη, που δεν είναι μαζί μας σήμερα.
Να δώσω το λόγο στον Άρη Μουσιώνη.
Α. ΜΟΥΣΙΩΝΗΣ: Θα ήθελα να μεταφέρω καταρχήν το κλίμα το οποίο εισπράξαμε ως αποστολή, ευχαριστώντας από την πλευρά μας το λαό της Γάζας, για τον τρόπο με τον οποίο αυτή τη στιγμή στέκεται όρθιος, διεκδικώντας το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση, διεκδικώντας το δικαίωμα στη ζωή.
Η αποστολή μας είχε καθαρά και μόνον ανθρωπιστικό χαρακτήρα. Πήγαμε εκεί, για να δώσουμε αυτό το ελάχιστο που μπορούμε να προσφέρουμε από την πλευρά μας στο λαό της Γάζας. Εκπροσωπήσαμε τη χώρα μας και τον Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, τον Γιώργο Παπανδρέου. Η ανταπόκριση που είχαμε από το λαό της Γάζας, από τους Παλαιστίνιους συναδέλφους, ήταν συγκλονιστική, ήταν συγκινητική.
Είδαμε και αντιμετωπίσαμε, με την είσοδό μας στη Λωρίδα της Γάζας, μία κατάσταση τραγική. Αυτό συνέβη κατά τη διάρκεια βομβαρδισμών που συνόδευαν την είσοδό μας. Αμέσως μετά, με το που φτάσαμε στο νοσοκομείο, εκ των πραγμάτων αναγκαστήκαμε να βρεθούμε στα επείγοντα περιστατικά του Νοσοκομείου της Ράφα.
Εκεί, αυτόματα, αντανακλαστικά, μπήκαμε στον αγώνα για να προσφέρουμε τη βοήθειά μας και εμείς. Ήταν κάτι που πραγματικά δεν έχουμε ζήσει ποτέ στη ζωή μας. Ήταν κάτι, για το οποίο ο λαός της Γάζας, ο λαός της Ράφα, όπως άκουσαν τα άλλα μέλη της αποστολής που βρίσκονταν εκτός ιατρείων και χειρουργείων, αναφερόταν με ευχές στην Ελλάδα και στους Έλληνες, που ο Θεός, όπως λέγανε, τους έστειλε σε αυτή τη δύσκολη στιγμή να βρεθούνε δίπλα τους.
Αυτό το οποίο θα ήθελα να προσθέσω, είναι πως από την πρώτη στιγμή είδαμε μια κατάσταση πραγματικά τραγική. Είδαμε άμαχο πληθυσμό σε τραγική κατάσταση. Είδαμε να χτυπάνε παιδιά, γυναίκες και υπερήλικες. Είναι κάτι το οποίο δηλώσαμε αμέσως μετά την έξοδό μας από τη Λωρίδα της Γάζας προς τους τοπικούς δημοσιογράφους.
Και επίσης, δηλώσαμε τη δέσμευσή μας πως, αυτή η προσπάθεια δεν τελείωσε με την επιστροφή μας, αλλά αρχίζει, γιατί με τη συνεισφορά και του Θανάση Νησιώτη και ενός Παλαιστινίου συναδέλφου γιατρού, καταγράψαμε και φέραμε στην Ελλάδα τις πραγματικές ανάγκες, σε ποιότητα και σε ποσότητα.
Από την πλευρά τους, το Δ.Σ. του Νοσοκομείου και ο επικεφαλής του Γενικού Νοσοκομείου της Γάζας, μας κοινοποίησαν την επομένη, πως θέλουν να δώσουν στην πτέρυγα, στην οποία εμείς δώσαμε μάχη δίπλα στους Παλαιστινίους γιατρούς, το όνομα του Γιώργου Παπανδρέου. Αυτό, όπως αντιλαμβάνεστε, ήταν ιδιαιτέρως τιμητικό και συγκινητικό, όχι μόνο για μας, αλλά πιστεύω για τη χώρα μας.
Κλείνοντας, θέλω να πω πως τα μηνύματα είναι πολλά, από πολλούς συναδέλφους. Είμαστε ένα μέρος της έκφρασης συμπαράστασης προς το λαό της Γάζας και, σε αυτή τη λογική, θα κινηθούμε από εδώ και πέρα, δηλαδή θα συνεχίσει ο Πρόεδρος, όπως μας κοινοποιήθηκε να στηρίζει κάθε ανθρωπιστική δράση, ανεξαρτήτως από πού προέρχεται.
Θα ήθελα να δώσω το λόγο στο συνάδελφο γιατρό, τον Ηλία Καρανίκα.
Η. ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ: Κυρίες και κύριοι, σας καλημερίζω και εγώ με τη σειρά μου. Εγώ θα ήθελα καταρχήν να συγχαρώ αυτό τον λαό, ο οποίος κατορθώνει να επιβιώσει κάτω από αυτές τις συνθήκες. Θέλω να τον ευχαριστήσω, γιατί με τη δυστυχία του, μου έδωσε να καταλάβω τι σημαίνει ανθρωπισμός. Τριάντα χρόνια ασχολούμαι με τον ανθρώπινο πόνο και ειδικά των παιδιών.
Έχω πάει σε άλλες ανθρωπιστικές αποστολές, αλλά όχι όμως σε πεδία μαχών. Τώρα κατάλαβα τι πραγματικά συμβαίνει, γι? αυτό και είπα συγχαρητήρια σε αυτόν το λαό που στέκει όρθιος, που αγωνίζεται, που ακόμα κρατά και πιστεύω ότι θα κρατήσει και θα κερδίσει στο τέλος.
Δεν θα σταθώ στα γεγονότα μόνο με την ιδιότητά μου ως γιατρός. Η ιατρική βοήθεια ήταν επιβεβλημένη από την ανάγκη. Πέσαμε σε μια φάση μάχης, μας ζητήθηκε. Δεν κάναμε ούτε τον πιο καλό γιατρό, τον Ευρωπαίο, ούτε πήγαμε να καπελώσουμε κανέναν, ούτε αυτό περίμεναν από εμάς. Γι' αυτό μίλησα για ανθρωπισμό.
Όλη η αποστολή, και οι μη γιατροί που πήγαμε, γιατί η συντροφικότητα χτίζεται τελικά, δεν είναι κάτι που λέγεται, χτίζεται, δώσαμε το ίδιο πράγμα σε αυτό τον κόσμο. Δώσαμε την ελπίδα. Νιώσανε ότι δεν είναι μόνοι τους. Ότι, στη δυστυχία τους, στη συμφορά που τους πλήττει - και δεν είναι τωρινό, είναι μακροχρόνιο - δεν είναι μόνοι τους. Μην ξεχνάμε ότι είναι αποκλεισμένοι ενάμιση χρόνο και από τότε έπρεπε να εξεγερθεί η διεθνής κοινότητα. Οι άνθρωποι είναι σαν το ποντίκι στη φάκα, δεν μπορούν ούτε να πιουν νερό, ούτε να φάνε.
Το να μπορεί κανείς να επισκεφτεί έστω και ένα άτομο, μόνο και μόνο με την παρουσία του, χωρίς να κουβαλήσει τίποτα, είναι το μεγαλύτερο καλό που μπορεί να τους κάνει, γιατί στην απελπισία του, ο άλλος θέλει να ξέρει ότι μπορεί από κάπου να κρατηθεί, ότι δεν είναι μόνος του, ότι υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι που τον σκέφτονται εκείνη την ώρα.
Να, γιατί ακριβώς έχετε και εσείς όχι ευθύνη, αλλά είναι μέσα στις υποχρεώσεις σας να ξεσηκώσετε λιγάκι τη συνείδηση των κρατούντων. Οι συνάνθρωποί μας, και ειδικά οι κρατούντες, καταλαβαίνουν την αγωνία, αλλά κάποιος πρέπει να τους ξεσηκώσει.
Το είπα και σε κάποιο ραδιοφωνικό σταθμό, ότι δεν είναι δυνατόν οι διεθνείς οργανισμοί - οι οποίοι επέβαλαν και ενδεχομένως ορθά, δεν είμαι εγώ αυτός που θα κρίνω την εγκατάσταση στην περιοχή του κράτους του Ισραήλ - να μη μπορούν να σταματήσουν έναν πόλεμο. Δεν θα έπρεπε να τον αφήσουν να ξεκινήσει.
Και βέβαια, εδώ μιλάμε και με την ιατρική ιδιότητα, ότι δεν μπορεί να έχεις ένα παιδί 3 ετών, τραυματισμένο από οβίδες. Δεν μπορεί να έχεις ένα παιδί 18, 20 χρονών παράλυτο, γιατί ήταν παράπλευρες ζημιές. Δεν είδαμε έναν πολεμιστή της Χαμάς. Ήταν όλα γυναικόπαιδα, άμαχος πληθυσμός. Οι βόμβες πέφτουν σαν το χαλάζι, υπάρχει τρόμος. Μάλιστα, αυτό το σκεφτόμουν σήμερα που έκανα μπάνιο, δεν ήξερα τι ξεπλένω, τον ιδρώτα μου, το φόβο μου, ή την ντροπή μου ως άνθρωπος; Πιστεύω ότι το τελευταίο προσπαθούσα να ξεπλύνω.
Γιατί όντως, δεν μπορεί να θεωρώ τον εαυτό μου πολιτισμένο, όταν κάθομαι στον καναπέ και ανέχομαι να γίνονται αυτά δίπλα μου. Εγώ αυτό θα ήθελα να πω. Μην επικεντρώνεστε μόνο στο ιατρικό. Όλοι μας, αυτό που δώσαμε σε αυτό τον κόσμο, ήταν ακριβώς τη χαρά, το βλέπαμε στο πρόσωπό τους, το βλέπαμε στο χαμόγελό τους, το βλέπαμε στα μάτια τους, ότι ένιωθαν πως δεν είναι μόνοι τους. Είναι το βασικότερο.
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ.
Γ. ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ: Ευχαριστούμε πολύ Ηλία. Ο Θανάσης Νησιώτης.
Θ. ΝΗΣΙΩΤΗΣ: Αυτή τη στιγμή, αγαπητοί φίλοι, γίνεται ένα έγκλημα σε βάρος του λαού της Παλαιστίνης, κάτω από τη σιωπή και την αδιαφορία των οργανισμών και των κυβερνήσεων. Οι άρρωστοι που είδαμε ήταν άνθρωποι, όπως είπε και ο Ηλίας προηγουμένως, ένα παιδάκι 3 ετών, ένα άλλο παιδί, που έμεινε παράλυτο ή θα μείνει από εδώ και πέρα παράλυτο, έναν άνθρωπο που χειρούργησα εγώ, ο οποίος ήταν 60 -70 χρονών.
Οι ανάγκες είναι πάρα πολύ μεγάλες και πρέπει να ξεσηκωθούμε για να σταματήσουμε αυτό το έγκλημα που γίνεται. Και νομίζω ότι εάν το θελήσουμε, θα το μπορέσουμε. Ευχαριστώ.
Γ. ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ: Ευχαριστούμε πολύ. Ο Χρήστος Καπάταης.
Χ. ΚΑΠΑΤΑΗΣ: Εγώ αρχικά θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Παλαιστινιακό λαό, που αντιστέκεται, ως τελευταία γραμμή άμυνας, για τη δική μας αξιοπρέπεια. Τους ευχαριστώ ακόμα, που μας θυμίζουν με τον πιο δραματικό τρόπο τις υποχρεώσεις μας. Αυτοί οι άνθρωποι ζουν εγκλωβισμένοι και τους έχουν δοθεί από το Ισραήλ δύο επιλογές, ή να πεθάνουν από την πείνα λόγω του εμπάργκο, ή να πεθάνουν από τις βόμβες.
Αυτοί βέβαια έχουν διαλέξει έναν άλλο δρόμο, την αντίσταση. Είδα στα μάτια των παιδιών, παρ' όλο που δεν έχω την ιατρική ιδιότητα, αναγκάστηκα να αγγίξω κι εγώ αυτά τα παιδιά, στους χώρους δίπλα στους γιατρούς, είδα στα μάτια των παιδιών πόνο, πολύ πόνο, οργή και ένα μεγάλο γιατί, γιατί συμβαίνει αυτό στα παιδιά της Παλαιστίνης.
Θέλω μόνο να σας δώσω ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα για το ηθικό, για τον τρόπο με τον οποίο σκέφτονται αυτοί οι άνθρωποι. Έξω ακριβώς από το νοσοκομείο, στον περίβολο, στο χώρο όπου είναι μαζεμένα τα ασθενοφόρα, είναι καθημερινά οι οδηγοί σε αναμονή. Κάποια στιγμή, ένας από αυτούς με έπιασε με τρόπο και μου λέει: σε παρακαλώ πολύ, έλα να σου δείξω κάτι. Με πήρε μακριά από τους άλλους, με έβαλε σε ένα πολύ μικρό δωματιάκι όπου υπάρχει αναμονή και ήταν 4 – 5 συνάδελφοί του οδηγοί, ένας εκ των οποίων ήταν σε ένα κρεβάτι και ένας άλλος κύριος προσπαθούσε να του κάνει μασάζ.
Αναρωτήθηκα γιατί με φώναξε και μου είπε το εξής. Άκουσε, μου λέει, εμείς εδώ, οι οδηγοί, είμαστε τρομοκρατημένοι, φοβόμαστε πάρα πολύ, ντρεπόμαστε όμως να το πούμε στους γιατρούς και έχουμε φωνάξει τον ιερέα, ο οποίος τους έκανε μασάζ. Και τους έκανε μασάζ, επειδή οι απανωτές εκρήξεις γύρω - γύρω προκαλούν συσπάσεις στο σώμα τους, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται κάτι σαν κίστες στον οργανισμό τους. Και φωνάζανε τον ιερέα, όχι τον γιατρό, υπό τύπου εξομολόγησης δηλαδή, να τους κάνει μασάζ, για να τους βοηθήσει να ξαναβγούν στην μάχη.
Η. ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ: Τους έκανε πάρα πολύ καλό αυτό. Δηλαδή, αυτό το μασάζ ήταν ακριβώς η βοήθεια, η ζωντάνια που παίρνανε από τον διπλανό τους, γιατί όντως, σε τέτοιες καταστάσεις, υπάρχει μια έντονη σύσπαση σε όλο μας το σώμα. Γι' αυτό, μόνο και μόνο το μασάζ, μόνο που τους ακούμπαγε ο ιερέας, τον οποίο εμπιστεύονται πάντα, ήταν γι' αυτούς θείο δώρο, αγαλλίαση ψυχής και έτσι χαλάρωσαν.
Χ. ΚΑΠΑΤΑΗΣ: Με συγχωρείτε, δεν μπορώ να συνεχίσω.
Γ. ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ: Ευχαριστούμε πολύ. Ο Αλέκος Στάμου.
Α. ΣΤΑΜΟΥ: Θα ήθελα να σας ενημερώσω για το υλικό που παραδώσαμε, ότι ένα μέρος απ? αυτό το υλικό έρχεται από τη συνεισφορά εργαζομένων και των Ταμείων, που ανήκουν στην Ομοσπονδία Αυτοδιαχειριζόμενων Ταμείων Ελλάδος, και όπως γνωρίζετε, ένα από τα Ταμεία αυτά είναι και ο ΕΔΟΕΑΠ, το δικό σας Ταμείο.
Θα ήθελα επίσης να σας πω ότι η λογική μας ήταν ότι, αυτού του είδους η βοήθεια δεν μπορεί να απευθύνεται γενικώς σε μια χώρα ή στο λαό που αντιμετωπίζει ανθρωπιστικό πρόβλημα, αλλά πρέπει να πηγαίνει θεσμικά και συγκεκριμένα, με απόδειξη παραλαβής. Μ' αυτή την έννοια και εφόσον είχε γίνει μια πρώτη τηλεφωνική ανάγνωση των αναγκών, υπήρξε μια πρώτη κίνηση, ήταν καταγεγραμμένη, και ασφαλώς με την παράδοση θεσμικά στο νοσοκομείο στο οποίο βρεθήκαμε, πήραμε τις ανάλογες αποδείξεις παραλαβής, τις οποίες βέβαια πρέπει να επιστρέψουμε στο φορέα ο οποίος μας εμπιστεύθηκε τη μεταφορά και παράδοση αυτού του υλικού.
Πιστεύουμε ότι έτσι πρέπει να συνεχίσουμε, με στοχευμένο, συγκεκριμένο και εξειδικευμένο τρόπο, έτσι ώστε οι πόροι που ο Έλληνας εργαζόμενος, ο Έλληνας πολίτης ή οι φορείς στη χώρα μας στέλνουν, σε αυτή την περίπτωση ή σε άλλες περιπτώσεις, να αποτελούν μια διαδικασία διαφανή, ξεκάθαρη και αναγνωρίσιμη
Να μου επιτρέψετε να σας πω κάτι άλλο. Είμαι 50 χρονών, έχω αρκετές εμπειρίες. Με τον Αντώνη Καρρά, έχουμε φυλάξει γέφυρες στο Βελιγράδι. Αυτό που εγώ έζησα εκεί είναι πρωτόγνωρο. Όμως, είναι και κάτι άλλο. Στον περίβολο του νοσοκομείου, την ώρα που οι τρεις γιατροί, μαζί με τους Παλαιστίνιους γιατρούς, έδιναν μάχη ζωής για τραυματίες, παιδιά, γυναίκες και ηλικιωμένους, γιατί ήταν άμαχος πληθυσμός ό,τι εμείς είδαμε και ήρθε, εκείνη την ώρα, 300 άνθρωποι, συγγενείς, γείτονες, φίλοι, έξω από το νοσοκομείο, σε αλλόφρονα, σε τραγική κατάσταση, έκλαιγαν. Υπήρξαν εκρήξεις οργής, θυμού.
Και επειδή τα αραβικά μου είναι ανύπαρκτα και έπιανα δυο λέξεις μέσα σ' αυτές τις κραυγές, «Γιουνάν» και «Αλλάχ», κάπου κοντά, έψαξα και βρήκαν κάποιον από τους ανθρώπους εκεί, που ήξερε λίγα αγγλικά, να μου εξηγήσει τι έλεγε. Και η απάντηση ήταν συγκλονιστική. Είκοσι λεπτά αφού έπεσαν οι βόμβες και αφού είχαμε φτάσει εκεί, και οι συνάδελφοι, ένας από τους γιατρούς μας, μάλιστα, μπήκε στο χειρουργείο, χωρίς να προλάβει να βάλει μπλούζα, έλεγαν: ο Θεός έστειλε τους Έλληνες, ο Αλλάχ να φυλάει τους Έλληνες.
Αυτές ήταν οι κραυγές ανθρώπων σε απελπισία, αλλά και κραυγές ανθρώπων που έβλεπαν στον ορίζοντα μια ελπίδα. Κι εγώ θέλω να ευχαριστήσω, μετά από περισσότερα από 30 χρόνια στο ΠΑΣΟΚ, τον Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, τον Γιώργο Παπανδρέου, που έδωσε για άλλη μια φορά σ' αυτό το Κίνημα την ελπίδα, με την παρουσία των φυσικών προσώπων. Δεν έχει σημασία που ήταν φυσικά πρόσωπα, γιατί το Κίνημά μας, το ΠΑΣΟΚ, ήταν εκεί δίνοντας τη μάχη για να σώσει ζωές, δίνοντας τη μάχη για να ανοίξει η γραμμή της ελπίδας, για να σπάσει το εμπάργκο σε ανθρωπιστική βοήθεια.
Υπάρχουν προβλήματα στην περιοχή. Μπορεί να υπάρξουν και αργότερα, είναι σίγουρο ότι θα υπάρξουν. Για μας, στο ΠΑΣΟΚ, και εγώ έτσι κατάλαβα, και φαντάζομαι έτσι κατάλαβαν οι Παλαιστίνιοι, κυρίως με την απόφαση του Γιώργου Παπανδρέου, ένα πρόβλημα δεν πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει, να πεθαίνει άμαχος πληθυσμός, για συμφέροντα τρίτων, ανεξέλεγκτα.
Αυτός ο λαός, ο Παλαιστινιακός λαός είναι ένας πολιτισμένος λαός. Είναι ένας αξιοπρεπής και περήφανος λαός. Κι εμείς, τουλάχιστον όσο εξακολουθεί να υπάρχει αυτό το απάνθρωπο εμπάργκο, που σταματάει κάθε είδους ανθρωπιστική βοήθεια επί της ουσίας, εμείς, θέλω να ελπίζω, όπως πρώτος ο Γιώργος Παπανδρέου μας έδειξε με την απόφασή του, και όταν λέω «εμείς» δεν εννοώ κατ? ανάγκη τα ίδια φυσικά πρόσωπα, ελπίζω ότι θα είμαστε παρόντες. Όλο το ΠΑΣΟΚ πρέπει να είναι παρόν, όλοι οι Έλληνες πρέπει να είμαστε παρόντες. Σας ευχαριστώ.
Γ. ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ: Ευχαριστώ πολύ. Ο κ. Μουσιώνης.
Α. ΜΟΥΣΙΩΝΗΣ: Θα ήθελα να σας ανακοινώσω, κλείνοντας τη συνέντευξη Τύπου σήμερα, ότι έφερα μια επιστολή, την οποία μου έδωσε ο Πρόεδρος του Νοσοκομείου της Ράφα, να την μεταφέρω στον Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, τον Γιώργο Παπανδρέου. Και παράλληλα, να σας πω πως η αποστολή, όπως είπαν και οι συνάδελφοι, μόλις άρχισε, συντονισμένα και συντεταγμένα, με φορείς, αλλά και με άλλες ανθρωπιστικές προσπάθειες. Σύντομα, τις επόμενες ημέρες, θα επιχειρήσουμε να υλοποιήσουμε τις δεσμεύσεις μας απέναντι σ' αυτό το λαό και στους γιατρούς συναδέλφους. Ευχαριστώ.
Γ. ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ: Ευχαριστούμε πολύ. Υπάρχουν ερωτήσεις; Παρακαλώ.
Λ. ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ: Έχουν γίνει καταγγελίες ότι χρησιμοποιεί παρανόμως το Ισραήλ, παρά δηλαδή τις διεθνείς συνθήκες, βόμβες φωσφόρου. Έγινε και σε σας κάποια τέτοια σχετική καταγγελία; Και η δεύτερη ερώτηση που ήθελα να κάνω είναι η εξής. Κατά πόσο το ΠΑΣΟΚ σκέφτεται να ζητήσει από την κυβέρνηση να διακόψει τις διπλωματικές σχέσεις με το Ισραήλ κατόπιν όσων συνέβησαν και σήμερα; Ευχαριστώ.
Α. ΜΟΥΣΙΩΝΗΣ: Στο δεύτερο σκέλος, καταρχήν, δεν είμαστε αρμόδιοι εμείς, ως ανθρωπιστική αποστολή, να δώσουμε απαντήσεις
Λ. ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ: Στον κ. Παπακωνσταντίνου απευθύνεται.
Α. ΜΟΥΣΙΩΝΗΣ: Εντάξει. Σε ό,τι αφορά το πρώτο σκέλος της ερώτησης για τις βόμβες φωσφόρου, ακούσαμε, μας καταγγέλθηκε, δεν είδαμε όμως.
Γ. ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ: Στο δεύτερο σκέλος, αυτό που προέχει αυτή τη στιγμή είναι η εκεχειρία, είναι να σταματήσει η βία, είναι να σταματήσουν οι εχθροπραξίες, είναι να υπάρξει είσοδος ανθρωπιστικής βοήθειας. Εμείς σε αυτό εστιάζουμε αυτή τη στιγμή.
Κ. ΠΑΠΠΑ: Ήθελα να ρωτήσω αν πέραν του νοσοκομείου που εσείς επισκεφθήκατε, υπάρχει η αίσθηση του οργανωμένου νοσοκομείου γενικότερα; Δηλαδή το /83 θυμάμαι αντίστοιχα που είχα πάει στην περιοχή, υπόγεια γυμναστήρια είχαν επιταχθεί και εκεί γίνονταν τα χειρουργεία. Πώς είναι τώρα η κατάσταση;
Α. ΜΟΥΣΙΩΝΗΣ: Σε ό,τι αφορά τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν, κάτω από αυτές τις συνθήκες, μείναμε συγκλονισμένοι για το επίπεδο συνεργασίας μεταξύ όλων των συντελεστών παροχής υπηρεσιών υγείας. Ήταν μοναδικό αυτό που αντιμετωπίσαμε. Οι τραυματιοφορείς με τον Διευθυντή του Νοσοκομείου σε αγαστή συνεργασία. Ένα κλίμα αλληλεγγύης συγκινητικότατο. Καταργήθηκαν ξαφνικά οι βαθμίδες, η ιεραρχία.
Έμπαιναν στο γραφείο του Διοικητή με ακτινογραφίες και τραυματισμένους, για να ζητήσουν τη βοήθεια του γιατρού που εκείνη τη στιγμή βρισκόταν σε μια συνάντηση. Συγκεκριμένα, έγραφαν τις ανάγκες, που έπρεπε να αναλάβουμε εμείς, με τον Θανάση Νησιώτη, και διέκοψαν, βέβαια, άμεσα κάθε άλλη δραστηριότητα, για να προσφέρουν τη βοήθειά τους. Είδαμε ένα νοσοκομείο καθαρό, με ελάχιστα μέσα. Είδαμε, δηλαδή, εκτός από τη φάση που βιώσαμε, με πολύ αίμα, με προβλήματα, να το καθαρίζουν δύο και τρεις φορές την ημέρα. Είναι το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, με ό,τι διαθέτουν, προσπαθούν να κρατηθούν στη ζωή.
Κ. ΠΑΠΠΑ: Ιατροφαρμακευτικό υλικό;
Α. ΜΟΥΣΙΩΝΗΣ: Αυτό που είδαμε από το πρώτο βράδυ με τους συναδέλφους, τον Ηλία Καρανίκα και τον Θανάση Νησιώτη, με το που μπήκαμε στα εξωτερικά ιατρεία, ήταν ότι πραγματικά οι ελλείψεις είναι τεράστιες. Είναι τεράστιες. Γιατί, ξέρετε, ακούγεται ότι μεγάλες ποσότητες ανθρωπιστικής βοήθειας και ιατροφαρμακευτικού υλικού φτάνουν εκεί.
Είναι όμως επίσης γεγονός ότι κανείς δεν γνωρίζει τη διαχείρισή της. Γι' αυτό, όπως είπε και ο Αλέκος Στάμου, απευθυνόμενος στον Ελληνικό λαό, έχει τεράστια σημασία και ο συντονισμός της δράσης, σε ό,τι αφορά τη διαχείριση της βοήθειας, αλλά κυρίως το «δέσιμο» της από εδώ έκφρασης αγάπης και αλληλεγγύης, με την εκεί αποδοχή αυτής της προσφοράς.
Β. ΓΙΑΚΟΥΜΗΣ: Ήθελα να σας ρωτήσω πέρα από την πρωτοβουλία που ανέλαβε το ΠΑΣΟΚ να στείλει εσάς συγκεκριμένα για να ανοίξει αυτός ο δίαυλος επικοινωνίας και με την ανθρωπιστική βοήθεια, πέρα από το πολιτικό επίπεδο, από την κυβέρνηση είχατε κάποια βοήθεια μέσω της διπλωματικής οδού από το Υπουργείο Εξωτερικών και όλα αυτά;
Α. ΜΟΥΣΙΩΝΗΣ: Οφείλω να ευχαριστήσω κατ' αρχήν τον Πρέσβη της Ελλάδας στο Κάιρο, τον κ. Ζέπο. Στο βαθμό που χρειαστήκαμε βοήθεια, την είχαμε.
Λ. ΜΠΕΘΑΝΗ: Ήθελα να ρωτήσω, επειδή ακούσαμε σήμερα, ότι χτυπήθηκε ένα νοσοκομείο του Ερυθρού Σταυρού. Εσείς όταν ήσασταν εκεί και δουλεύατε και βλέπατε τη φρίκη του πολέμου, όπως είπατε με τα αίματα, με τους τραυματίες, είχατε την αίσθηση της «ασφάλειας», ότι μπορείτε να κάνετε τη δουλειά σας ή ότι ανά πάσα στιγμή θα μπορούσε να έρθει μια βόμβα ...
Α. ΜΟΥΣΙΩΝΗΣ: Ένα πράγμα θα σας πω, στην προσπάθεια να επικοινωνήσουμε με Ελλάδα, με τις οικογένειές μας οι οποίες αγωνιούσαν, βγαίναμε από το νοσοκομείο, από το υπόγειο, σε κάποιο περιορισμένο χώρο, και γρήγορα ξανακατεβαίναμε στο νοσοκομείο, που θεωρείται, σύμφωνα με τους διεθνείς κανόνες, ο πλέον ασφαλής χώρος.
Όπως επίσης, και κλείνω μ' αυτό, είδαμε στα πρόσωπα των οδηγών των ασθενοφόρων τον τρόμο, ενώ θα έπρεπε κανονικά να θεωρούνται οχήματα ασφαλούς μεταφοράς. Και αυτό γιατί; Γιατί χτυπήθηκαν στη Λωρίδα της Γάζας και ασθενοφόρα.
Η. ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ: Να συμπληρώσω σε αυτά που είπε ο κ. Μουσιώνης, δεν υπάρχει κανένα σημείο όπου να νιώθεις ασφαλής εκεί. Μείναμε δυο βραδιές μέσα στο νοσοκομείο, 1:00 η ώρα 1:30 η ώρα, 3:00 η ώρα, οι βόμβες να σκάνε πάρα πολύ κοντά και να σείεται όλο το νοσοκομείο, λες και γινόταν σεισμός 6 ρίχτερ. Την άλλη μέρα, ανακαλύψαμε έναν κρατήρα τεράστιο, περίπου 100 μέτρα δίπλα από το νοσοκομείο.
Την επομένη ημέρα, την ημέρα δηλαδή που θα φεύγαμε, κάναμε μια διαδήλωση εκεί, με ένα αυτοκίνητο και με μαύρες σημαίες, γιατί σκοτώθηκαν δύο γιατροί. Δεν υπάρχει κανένα σημείο όπου να νιώθεις ασφάλεια.
Χ. ΚΑΠΑΤΑΗΣ: Θα ήθελα κι εγώ να σας πω, ότι πέρα από το αίσθημα του να νιώθεις την έκρηξη, χρησιμοποιούν και μία τακτική, δηλαδή, όλη την ημέρα πετάνε αεροπλάνα δύο ειδών, τα μικρά, τα μη επανδρωμένα, τα οποία κινούνται με μικρή ταχύτητα και ακούγονται έντονα. Και γυρνάνε γύρω – γύρω συνέχεια και ανά τακτά διαστήματα πετάνε κάποια βόμβα.
Και τα μεγαλύτερα, τα F-16, τα οποία κι αυτά πετάνε από πάνω, και δεν υπάρχει στιγμή της ημέρας που να μην νιώθουν το φόβο αυτοί οι άνθρωποι, δηλαδή ακούνε μόνιμα ένα θόρυβο πάνω από το κεφάλι τους και δεν ξέρουν ανά πάσα στιγμή πού θα σκάσει η βόμβα. Ιδιαίτερα το βράδυ, επειδή υπάρχει λογικά μεγαλύτερη ησυχία, αυτό γίνεται ακόμα πιο έντονο. Μας έδειξαν στο νοσοκομείο μία γυναίκα, η οποία από το φόβο της νοσηλεύεται και είναι έτοιμη να πεθάνει. Από το φόβο και μόνο, δεν ήταν τραυματισμένη.
Γ. ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ: Ευχαριστούμε πολύ. Νομίζω πως ήταν μία διαφορετική συνέντευξη Τύπου αυτή, ίσως με απόσταση. Να είστε καλά.
ΠΗΓΗ: http:www.pasok.gr
