Μέσα σε λιγότερο από ένα 24ωρο έγιναν δύο συγκεντρώσεις και πορείες στην Κέρκυρα. Το βράδυ της Τετάρτης είχε από μέρες προγραμματίσει το ΠΑΜΕ συγκέντρωση στο Σαρόκο και πορεία. Την επόμενη (χθες) η ΑΔΕΔΥ είχε κηρύξει τρίωρη στάση εργασίας ενώ αναμενόταν με ιδιαίτερο ενδιαφέρον το πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο. Η μεν πρώτη συγκέντρωση είχε δεν είχε 70 άτομα, η δεύτερη ομοίως. Μαθητές δεν φάνηκαν πουθενά, μόνο λιγοστοί φοιτητές. Οι περαστικοί έδειχναν να μην ενδιαφέρονται για τους λιγοστούς συγκεντρωμένους της πλατείας Σαρόκου. Το μεγαλειώδες ξέσπασμα της νεολαίας, την προηγούμενη εβδομάδα, μάλλον αποτελεί πλέον παρελθόν και θα το θυμούνται μετά από 3 δεκαετίες κάποιοι σαν μία παιδική ανάμνηση. Όλα αυτά πιστοποιούν με τον πιο αδιαμφισβήτητο τρόπο, ότι η κερκυραϊκή κοινωνία τελικά περνά μία βαθιά κρίση, που δεν είναι τίποτα άλλο, παρά μία κρίση αξιών. Η πάλαι ποτέ Κέρκυρα των δημοκρατικών αγώνων, της δημοκρατικής πρωτοπορίας, είναι σήμερα ένα βολικό άθροισμα βολεμένων δημοσίων υπαλλήλων, μισθωτών και συνταξιούχων. Προφανώς επιτέλεσαν κάποτε το πολιτικό τους καθήκον. Και επίσης προφανώς δεν έχουν καμία όρεξη να δώσουν δυνατές πολιτικές μάχες την ώρα που ξεσπά μία παγκόσμια κρίση, αλλά και μία πολιτική, εσωτερική κρίση. Οι κερκυραίοι έμοιαζαν να λένε, καλή είναι η κυβέρνηση, τώρα όμως πρέπει να ψωνίσουμε, τώρα όμως πρέπει να κάνουμε διακοπές και μετά να επιστρέψουμε στις εργασίες μας. Φωτεινές εξαιρέσεις υπήρχαν και στις δύο συγκεντρώσεις που όμως περιορίζονται στους ίδιους και τους ίδιους. Ο λαός δεν συμμετέχει. Οι πολίτες προτιμούν να ασχοληθούν με άλλα πράγματα. Δεν προλαβαίνουν, δεν έχουν χρόνο. Από τους 4.000 δημοσίους υπαλλήλους του Νομού είναι ζήτημα αν πήγαν στη συγκέντρωση 20, από τους 1.000 μαθητές των Γενικών Λυκείων δεν πήγε κανείς, από το Πανεπιστήμιο το παρόν έδωσαν 30 περίπου άτομα. Στη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ από τους 1.200 ξενοδοχοϋπαλλήλους που ανέδειξαν πρώτη δύναμη την παράταξη Πελάη ζήτημα είναι αν ήταν παρόντες 30. Και αυτοί οι αριθμοί μπορεί να μη λένε τίποτα. Μπορεί όλα να είναι σύμπτωση. Μπορεί όμως και να περιγράφουν μία πολύ σαφή και οδυνηρή πραγματικότητα. Αν αυτοί οι αριθμοί μπορεί να θεωρηθούν μέτρο πολιτικής αξιολόγησης, τότε μάλλον δεν είναι τυχαία η συνολική αρνητική εικόνα του νομού, αφού δεν μπορεί να θεωρηθούν τυχαίες οι πολιτικές επιλογές που έγιναν στην τοπική αυτοδιοίκηση. Μέσα στις πρωτόγνωρες συνθήκες που επικρατούν στην Ελλάδα, λογικά τα αντανακλαστικά του λαού θα έπρεπε να ήταν πολύ πιο ισχυρά και ασφαλώς βαθύτατα πολιτικά. Αντ΄αυτού βλέπουμε το λαό να αδιαφορεί για τις πολιτικές συγκεντρώσεις, για τα πολιτικά αιτήματα, για τα πολιτικά προβλήματα της Ελλάδας και της Κέρκυρας. Και φυσικά αυτό δεν το ξέρουμε μόνο εμείς. Το ξέρουν και οι εκάστοτε κυβερνήσεις και συμπεριφέρονται στο νησί μας αναλόγως. Το ζήτημα είναι αν αυτή η στάση είναι «ο πάτος του βαρελιού» και μέχρι πότε θα κρατήσει; Κι αν δεν συγκινείται η κοινή γνώμη ούτε τώρα, με όσα συμβαίνουν στη χώρα, τότε με τι θα συγκινηθεί, τι ακριβώς θέλει για να ασχοληθεί, τι πρέπει να γίνει για να σηκωθεί από τη νάρκη της αδιαφορίας στην οποία έχει περιπέσει;
