Ποτέ στην μεταχουντική Ελλάδα η κοινωνία μας, ο Ελληνικός Λαός, δεν βρέθηκε σε τόσο δεινή θέση.
Δεινή θέση της επιχείρησής του, της εργασίας του, της επιβίωσής του, της υπεράσπισης του αγαθού της ζωής του.
Επέλεξαν την κυβέρνησή μας όλοι εκείνοι που πίστεψαν ότι το αύριο που ξημερώνει θα γίνει καλύτερο από το χθες.
Επέλεξαν δηλαδή οι περισσότεροι αυτό που θεώρησαν πρόοδο για το μέλλον όλων μας.
Σήμερα όλοι οι Έλληνες πολίτες έρχονται αντιμέτωποι με την σκληρή πραγματικότητα που όμοιά της δεν θυμούνται.
Ξεπέρασε κατά πολύ η σημερινή πραγματικότητα τα αποτελέσματα της χρεοκοπίας της κυβέρνησης του κ. Μητσοτάκη.
Σαφώς η σημερινή οικονομική λαίλαπα έχει τις ρίζες της στην νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση.
Υπερπλούτισαν πολύ λίγοι απομυζώντας τον εθνικό πλούτο κάθε κράτους του πλανήτη μας.
Έχει όμως μεγάλη ευθύνη για την κατάντια μας και η Ελληνική κυβέρνηση που με τη δική της συγκατάθεση και κάλυψη έδωσε το σύνθημα στο “οικονομικό παρακράτος” να λεηλατήσει τον εθνικό μας πλούτο και να βυθίσει την οικονομία μας.
Δεν φταίνε οι πολίτες που επέλεξαν την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.
Υπόλογοι είναι οι κυβερνώντες που δεν υλοποίησαν τις υποσχέσεις για τις οποίες επελέγησαν.
Υπόλογοι είναι οι κυβερνώντες που έκαναν νεύμα και στη συνέχεια άφησαν ασύδοτους όλους εκείνους που αφαίμαξαν τα Ασφαλιστικά μας Ταμεία, δηλαδή τις αποταμιεύσεις όλων των εργαζόμενων, με μίζες από δομημένα ομόλογα, που ξεπούλησαν τον εθνικό μας πλούτο αντί πινακίου φακής.
Φαντάζομαι και υποθέτω με το αζημίωτο.
Διάφοροι κύκλοι συστημάτων στον πυρήνα της σημερινής εξουσίας, δρουν για το δικό τους πλουτισμό και για τα άνομα συμφέροντα των ολίγων σε βάρος όλου του Ελληνικού Λαού.
Αυτά όλα δεν τα ομολογούν, αλλά ο Λαός μας τα γνωρίζει.
Οι ίδιοι νομίζουν ότι μπορούν να κρύψουν τις τεράστιες ανομίες πίσω από το δάχτυλό τους που απειλητικά μας κουνούν από μικρής οθόνης.
Τόσο αφερέγγυοι είναι.
Αρπαχτικά πάντα υπήρχαν και υπάρχουν, σε κάθε κοινωνία, σε κάθε εποχή.
Σημασία έχει πώς η κυβέρνηση θωρακίζει με νόμους και συμπεριφορές, όχι μόνο το κομμάτι του Ελληνικού Λαού που τους έφερε στην εξουσία, αλλά όλο το Λαό.
Σήμερα γινόμαστε όλοι μάρτυρες ότι οι κατ’ εξοχή θεματοφύλακες έχουν οι ίδιοι μετατραπεί σε γρανάζι της λεηλασίας του εθνικού πλούτου.
Έρχεται πολύ φυσικό μετά από όλα αυτά, ο δυστυχής Έλληνας πολίτης σήμερα να αγωνιά για την επιχείρησή του, την εργασία του.
Πρέπει να ζήσει με μια πενιχρή σύνταξη που δεν του φτάνει ούτε για το πρώτο δεκαήμερο κάθε μήνα.
Από αυτή λοιπόν την πενιχρή σύνταξη πρέπει να πληρώσει τα φάρμακα και τους γιατρούς του.
Να εξευτελίζεται στις ουρές των Νοσοκομείων που έχουν γίνει επισφαλή γιατί κυριολεκτικά έχουν διαλυθεί προς όφελος του ιδιωτικού τομέα.
Δεν υπάρχουν γιατροί, δεν υπάρχουν νοσηλευτές, δεν υπάρχουν τα χρειαστά.
Τι κι αν ο Λαός δεν έχει να φάει ψωμί; Ας φάει παντεσπάνι!
Το δίλημμα είναι κυνικό αλλά πραγματικό:
Ένα κομμάτι ψωμί ή το φάρμακό μου;
Ποτέ το Ελληνικό κράτος εν καιρώ ειρήνης δεν είχε διολισθήσει σε αυτό το κατάντημα που σήμερα όλοι μας βιώνουμε.
Είναι ανάγκη σαν Λαός να επαναπροσδιορίσουμε τις επιλογές μας και να στρίψουμε τιμόνι.
Η σημερινή κυβέρνηση δεν μας εγγυάται το μέλλον μας, έχει γίνει αφερέγγυα.
Η απόφαση είναι στα χέρια όλων εμάς που μας στέρησαν την ελπίδα να ονειρευόμαστε ένα καλύτερο μέλλον.
Δικαίωμά μας η ζωή μας!
