Τι σημαίνει να είσαι μαθητής σήμερα;
Τι σημαίνει να προχωράς σε κατάληψη του σχολείου σου επειδή διεκδικείς καλύτερο κτήριο για σένα και τα παιδιά σου; Επειδή δε θέλεις να κάνεις μάθημα στο ίδιο κτήριο που έκανε μάθημα ο πατέρας σου; Και σε αυτό ξέρεις ότι θα κάνουν και τα παιδιάς σου;
Τι σημαίνει να αγωνίζεσαι σήμερα και να μαθαίνεις ότι η πολιτεία δεν μπορεί να σε προφυλάξει από τη διακίνηση ναρκωτικών και για να λύσει το πρόβλημα των εξοσχολικών προτείνεται η καθιέρωση κάρτας στην πόρτα των σχολείων. Κάποτε το έλεγαν φακέλωμα αυτό, τώρα είναι μέτρο προστασίας....
Τι σημαίνει να παίρνουν μέρος σε κοινή σύσκεψη Εκπαιδευτικοί- Γονείς και Κηδεμόνες και Δίωξη Ναρκωτικών; Τι λέει ο Υπουργός ΠΑιδείας για αυτό; Τι λέει ο αρμόδιος υφυπουργός;
Τι λέει η κυβέρνηση που έστειλε 10 διοιρίες ΜΑΤ για προφυλάξουν τα έργα ΧΥΤΑ στη ΛΕυκίμμη, αλλά τα παιδιά μας, 1.400 μαθητές δεν αξίζουν ούτε μία διοιμιρία, που θα συλλάβει τους εμπόρους ναρκωτικών;
Τι σημαίνει να είσαι μαθητής και να αγωνίζεσαι για να έχεις βιβλία στην ώρα τους, κθηγητές στην ώρα τους, καλή υλικοτεχνική υποδομή και να σου θυμίζουν ότι 4 μαθητές πιάστηκαν για ναρκωτικά; Και ναι μεν οι μαθητές πιάστηκαν, αλλά δεν μάθαμε αν πιάστηκαν και οι διακινητές;
Οπως δεν μάθαμε αν- γενικότερα- υπάρχουν ευθύνες σε άλλες υπηρεσίες του δημοσίου, που επέτρεψαν να υπάρχει διακίνηση ναρκωτικών σε δύο στρατηγικής σημασίας για τη νεολαία χώρους. Θα μας πει, γιατί χάθηκε αυτή η μάχη;
Τι σημαίνει να είσαι μαθητής και να σου ζητούν να πας φαντάρος από τα 18; Μήπως για να "στρώσεις";
Τι σημαίνει να σου λένε πανελλαδικές εξετάσεις; Και μάλιστα να λανσάρεται το μέτρο ως μέτρο ισότητας; Αλήθεια, όλα τα παιδιά της Ελλάδας μαθαίνουν γράμματα επί ίσοις όροις στην Ελλάδα; Και εξ αυτού του λόγου απορρέει και η αναγκαστική ισότητα των πανελλαδικών;
Τι σημαίνει να είσαι μαθητής σήμερα και να λες δημόσια ότι οι γονείς σου δεν έχουν 200 ευρώ για να πληρώσουν χάρακες και όργανα σχεδιάσης και να εισπράττεις μειδιάματα, διότι αυτά, είναι πράγματα που τα πληρώνουν οι γονείς και όχι το κράτος;
Τι σημαίνει να είσαι μαθητής και να θυμάσαι τον καθηγητή σου να σπάει αλυσίδες σχολείων που τελούν υπό κατάληψη;
Τι σημαίνει σημέρα να μιλάς με μαθητές για εργολαβίες και παραχωρήσεις οικοπέδων; Εχει κανείς την εντύπωση ότι τα παιδιά καταλαβαίνουν πλήρως αυτά τα θέματα; Και επειδή είναι προφανές ότι δεν καταλαβαίνουν πλήρως αυτά τα θέματα, τότε γιατί κάποιοι έκαναν αναφορά σε αυτά; Και μάλιστα με αυτόν τον τρόπο; Μήπως για να συσκοτίσουν τα πράγματα, αντί να εξηγήσουν στα παιδιά "μας", όπως τα αποκαλούσαν, τι συμβαίνει;
Υπάρχει αλήθεια κανείς που πιστεύει ότι θα πάψει να λειτουργεί το 1ο και 5ο Γυμνάσιο στο κτήριο που λειτουργεί από τον πόλεμο και μετά, για τα επόμενα 50 χρόνια;
Υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι τα τρία Γενικά Λύκεια δε θα στεγάζονται εκεί για τα επόμενα 50 χρόνια;
Υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι θα αλλάξει κάτι και δε θα στεγάζονται στον ίδιο χώρο που είναι ακόμα και σήμερα τα πρώην Τεχνικά Λύκεια;
Υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι το 2ο Γυμνάσιο θα φύγει από εκεί ή ότι θα αλλάξει το κτήριο του;
Υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι το 3ο και 4ο Γυμνάσιο που είναι 5 μέτρα από τις φυλακές δε θα εξακολουθήσει να είναι εκεί και τα επόμενα 50 χρόνια; Ακόμα και ανφτιαχτεί το (νέο) δικαστικό μέγαρο, υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι θα φύγουν από εκεί;
Κι αλήθεια αυτό ήταν το πεπρωμένο των παιδιών; Να έχουν δίπλα τους όλη τη γκάμα του εγκλήματος σε τόσο τρυφερή ηλικία; Για τα παιδιά "μας", όπως αποκαλούν τους μαθητές.
Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ
Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει σχέδιο για την πόλη της Κέρκυρας.
Ακόμα κι αν φτιαχτεί το νέο νοσοκομείο κανείς ακόμα δεν ξέρει σε τι θα χρησιμοποιηθεί το παλιό.
Ακόμα και αν χτιστούν οι νέες φυλακές, ακόμα κανείς δεν ξέρει ποια θα είναι η συνολική χρήση του χώρου του άλσους των φυλακών και των ίδιων των κτηριακών εγκαταστάσεων των φυλακών.
Ακόμα και αν φύγει από το χώρο το 3ο και 4ο Γυμνάσιο κανείς δεν ξέρει που θα πάει, σε ποιο οικόπεδο θα χτιστεί το νέο σχολικό συγκρότημα που θα στεγάσει τα δύο Γυμνάσια.
Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι ολοκληρωθεί το νέο δικαστικό μέγαρο, κανείς δεν ξέρει σε τι θα χρησιμεύσει το παλιό κτήριο.
Είμαστε πολύ πίσω ακόμα. Οι μαθητές έχουν δίκιο για έναν απλό λόγο: Είναι νέοι, ονειρεύονται, θέλουν το καλύτερο για το σχολείο τους και την πόλη τους. Ακόμα πιστεύουν ότι μπορούν να κερδίσουν τη μάχη με την ελληνική καθυστερημένη (χρονικά και υλικά) πραγματικότητα, με την ελληνική γραφειοκρατία, με τα οικονομικά συμφέροντα, αλλά και την στενοκεφαλιά του συνόλου του ελληνικού κράτους που επιμένει να αδιαφορεί και να βολεύεται στην ακινησία, στο παλιό, στο γερασμένο, στο ξεπερασμένο, επειδή θέλει και όλοι οι νέοι της χώρας να γίνουν σαν αυτό: Γέροι, ξεπερασμένοι, αναχρονιστικοί, ακίνητοι. Υπό αυτή την έννοια, των αγώνων, για την απελευθέρωση από τα δεσμά του αναχρονισμού, υπό αυτή την έννοια της αναζητήσης της ποιότητας της εκπαίδευσης μέσα από δημοκρατικούς αγώνες, υπό αυτή την έννοια και τιμώντας του ήρωες του πολέμου, είναι πολύ λογικό να σκέπτονται οι μαθητές αυτό που είπαν στη σύσκεψη: "Θα κάνουμε πορεία, δε θα παραλέσουμε". Με άλλα λόγια θα κάνουν την καλύτερη παρέλαση, θα τιμήσουν με τον καλύτερο τρόπο τους αγωνιστές του πολέμου, μόνο που αυτό δεν αρέσει στους "επίσημους".
