Δυστυχώς, ένα μείζον πολιτικό θέμα που άπτεται της εθνικής συνείδησης και αξιοπρέπειας του Κερκυραϊκού Λαού, δεν έτυχε της πρέπουσας δημοσιότητας και διαλογικής συζήτησης που του άρμοζε και συνεχίζει να του αρμόζει.
Ο λόγος για την από 14-7-2008 απόφαση της πλειοψηφίας, με την οποία το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Κερκυραίων, ενέκρινε την τοποθέτηση μνημείου της Ελληνο-Ιταλικής φιλίας, στον Κήπο του Λαού.
Μνημείο που κατασκεύασαν και προσέφεραν οι απόγονοι της Μεραρχίας του Acqui, δηλαδή των Ιταλών κατακτητών μας.
Η άποψη πολλών Κερκυραίων, την οποία συμμερίζομαι απόλυτα, είναι πως μια τέτοια ενέργεια πρέπει να αποφευχθεί.
Τα επιχειρήματα που οδηγούν σε μία τέτοια απόφαση, είναι πολλά και ιδιαίτερα ισχυρά, κυριότερο όλων όμως, είναι ότι προσβάλλει καίρια την Εθνική μας αξιοπρέπεια. Και τούτο όχι μόνο επειδή σε καμία περίπτωση δεν επιτρέπεται να απονέμουμε τιμή στους κατακτητές μας, αλλά και για τους ειδικούς λόγους που υπάρχουν για την ιδιαίτερη πατρίδα μας, την Κέρκυρα.
Από το 1941 άρχισε η Κατοχή σε όλη την Ελληνική Επικράτεια σε τρεις ζώνες (Ιταλική-Γερμανική-Βουλγάρικη).
Στις 28-4-1941 την Κέρκυρα, όπως και τα άλλα Ιόνια Νησιά, την κατέλαβαν ουσιαστικά τα Ιταλικά στρατεύματα και συγκεκριμένα η μεραρχία του Acqui. Οι Ιταλοί από την εποχή του Καβούρ το 19ο αιώνα, διακήρυσσαν και επιδίωκαν την προσάρτηση της Επτανήσου και ιδιαίτερα της Κέρκυρας και των Παξών στο Ιταλικό imperium. Θεωρούσαν ότι αποτελούσε ζωτικό για την Ιταλία χώρο. Δημιούργησαν για την Επτάνησο ξεχωριστή κρατική οντότητα, με την επωνυμία ‘Πολιτική Διοίκηση Ιονίων Νήσων΄, με επικεφαλής τον Πιέρρο Παρίνι, και επιδίωξαν συστηματικά των αφελληνισμό των Επτανήσίων. Προσέβαλαν βάναυσα την Εθνική υπερηφάνεια των Ελλήνων Επτανησίων, ενώ με την απαγόρευση της Βοήθειας του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού, επέτειναν τα δεινά, τον λιμό, και τις μεγάλες κακουχίες του λαού μας. Και όταν το 1943 η Ιταλία, ηττημένη, συνθηκολόγησε με τους Συμμάχους μας, και μέχρι τότε εχθρούς της, οι εδώ στην Κέρκυρα Ιταλοί της Μεραρχίας του Acqui, προσπάθησαν επίμονα να διατηρηθεί το ειδικό καθεστώς, το status quo που είχαν, με την ελπίδα, κατά την σύναψη της συνθήκης της Ειρήνης, να επιτύχουν την προσάρτηση της Κέρκυρας και των Παξών στην Ιταλία, ως αντάλλαγμα της Αβησσυνίας που έχασαν.
Οι Γερμανικές στρατιωτικές δυνάμεις, οι οποίες συνέχιζαν και μετά την ανακωχή του Στρατάρχη Μπαντόλιο, τον πόλεμο, ζήτησαν από τους Ιταλούς Acqui την παράδοση της Κέρκυρας. Οι Ιταλοί επέμειναν στην διατήρηση του δικού τους status quo και τελικά ήλθαν σε πολεμική ρήξη μεταξύ τους, οι δύο πρώην σύμμαχοι (Γερμανοί και Ιταλοί).
Τη διαμάχη των δυο πρώην συμμάχων πλήρωσε τελικά η Κέρκυρα με τους γερμανικούς βομβαρδισμούς
Ο εμπρησμός της Κέρκυρας από τα Γερμανικά αεροπλάνα τη νύκτα της 13ης Σεπτεμβρίου 1943, με τα πολλά ανθρώπινα θύματα, και τις απερίγραπτες υλικές καταστροφές, που υπέστη η πόλη μας.
Ιδού ποια υπήρξε η συμπεριφορά των Acqui στην Κέρκυρα: Η διατήρηση του status quo με επιδίωξη την προσάρτηση της Κέρκυρας στην Ιταλία.
Ας μη γίνεται σύγχυση με τη συμπεριφορά των ανδρών της Μεραρχίας των Acqui στην Κεφαλονιά. Εκεί πολέμησαν κατά των Γερμανών, σε συνεργασία με τις Ελληνικές ΕΑΜικές Αντιστασιακές οργανώσεις.
Εδώ πολέμησαν τους Γερμανούς γιατί δεν τους αναγνώρισαν το status quo και τις γνωστές επιδιώξεις με βασική στόχευση την προσάρτιση της Κέρκυρας στην Ιταλία.
Τούτα αποτελούν ιστορικές καταγραφές και δεν αλλάζουν. Ούτε αποτελούν εθνικιστικές ή άλλες εξάρσεις….
Οι σημερινές σχέσεις μεταξύ των δύο λαών, της Ιταλίας και της Ελλάδας, και δη του λαού της Κέρκυρας, είναι αδιαμφισβήτητα εξαιρετικές.
Υπάρχουν πολλοί λοιπόν τρόποι να εκφραστούν οι καλές σχέσεις μεταξύ των δύο λαών, και να μνημονευθεί η Ελληνο-Ιταλική φιλία.
Είναι γνωστή δε σε όλους, η προσωπική μου σχέση και τα φιλικά μου αισθήματα προς τη γειτονική χώρα και το φίλο ιταλικό λαό. Παρ΄όλα αυτά υπάρχουν πολλοί τόποι στη χώρα μας, που θα μπορούσε να τοποθετηθεί ένα μνημείο προς χάριν της φιλίας των δύο λαών.
Όμως, ένα μνημείο σαν και τούτο που έχει αποφασίσει η πλειοψηφία του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Κερκυραίων, ύστερα από την προτροπή των απογόνων της Μεραρχίας Acqui, δεν πρέπει να τοποθετηθεί στην Κέρκυρα, δεν μπορεί να τοποθετηθεί στον Κήπο του Λαού.
Επειδή αποφάσεις σαν ετούτη φέρουν μεγάλη την ευθύνη της ιστορίας που μνημονεύουν αλλά και της ιστορίας που μεταφέρουν ανά τους αιώνες, εκτίμηση μεγάλου αριθμού Κερκυραίων, οι οποίοι γνωρίζουν την ιστορία του τόπου, η οποία με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη είναι πως ο Δήμαρχος Κερκυραίων κ. Σωτήρης Μικάλεφ, όσο και το Δημοτικό Συμβούλιο, έχουν χρέος μα και χρόνο να αποδεσμευτούν από την απόφαση της προηγούμενης Δημοτικής Περιόδου (2003-2006) και να αποτρέψουν με κάθε τρόπο την τοποθέτηση αυτού του μνημείου, το οποίο κατά τα προαναφερθέντα, θα είναι ένα Μνημείο ντροπής και προσβολής της ιστορίας της Κέρκυρας.
Θέλω να εμπιστευτώ την Εθνική ευαισθησία και τον αγνό Κερκυραισμό τους, ως ασυγκρίτως πιο ισχυρό από την υποστήριξη μιας λανθασμένης απόφασης, και για αυτό είμαι αισιόδοξη πως τόσο ο Δήμαρχος όσο και το Δημοτικό Συμβούλιο, θα πράξουν το καθήκον τους.
Ο λόγος για την από 14-7-2008 απόφαση της πλειοψηφίας, με την οποία το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Κερκυραίων, ενέκρινε την τοποθέτηση μνημείου της Ελληνο-Ιταλικής φιλίας, στον Κήπο του Λαού.
Μνημείο που κατασκεύασαν και προσέφεραν οι απόγονοι της Μεραρχίας του Acqui, δηλαδή των Ιταλών κατακτητών μας.
Η άποψη πολλών Κερκυραίων, την οποία συμμερίζομαι απόλυτα, είναι πως μια τέτοια ενέργεια πρέπει να αποφευχθεί.
Τα επιχειρήματα που οδηγούν σε μία τέτοια απόφαση, είναι πολλά και ιδιαίτερα ισχυρά, κυριότερο όλων όμως, είναι ότι προσβάλλει καίρια την Εθνική μας αξιοπρέπεια. Και τούτο όχι μόνο επειδή σε καμία περίπτωση δεν επιτρέπεται να απονέμουμε τιμή στους κατακτητές μας, αλλά και για τους ειδικούς λόγους που υπάρχουν για την ιδιαίτερη πατρίδα μας, την Κέρκυρα.
Από το 1941 άρχισε η Κατοχή σε όλη την Ελληνική Επικράτεια σε τρεις ζώνες (Ιταλική-Γερμανική-Βουλγάρικη).
Στις 28-4-1941 την Κέρκυρα, όπως και τα άλλα Ιόνια Νησιά, την κατέλαβαν ουσιαστικά τα Ιταλικά στρατεύματα και συγκεκριμένα η μεραρχία του Acqui. Οι Ιταλοί από την εποχή του Καβούρ το 19ο αιώνα, διακήρυσσαν και επιδίωκαν την προσάρτηση της Επτανήσου και ιδιαίτερα της Κέρκυρας και των Παξών στο Ιταλικό imperium. Θεωρούσαν ότι αποτελούσε ζωτικό για την Ιταλία χώρο. Δημιούργησαν για την Επτάνησο ξεχωριστή κρατική οντότητα, με την επωνυμία ‘Πολιτική Διοίκηση Ιονίων Νήσων΄, με επικεφαλής τον Πιέρρο Παρίνι, και επιδίωξαν συστηματικά των αφελληνισμό των Επτανήσίων. Προσέβαλαν βάναυσα την Εθνική υπερηφάνεια των Ελλήνων Επτανησίων, ενώ με την απαγόρευση της Βοήθειας του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού, επέτειναν τα δεινά, τον λιμό, και τις μεγάλες κακουχίες του λαού μας. Και όταν το 1943 η Ιταλία, ηττημένη, συνθηκολόγησε με τους Συμμάχους μας, και μέχρι τότε εχθρούς της, οι εδώ στην Κέρκυρα Ιταλοί της Μεραρχίας του Acqui, προσπάθησαν επίμονα να διατηρηθεί το ειδικό καθεστώς, το status quo που είχαν, με την ελπίδα, κατά την σύναψη της συνθήκης της Ειρήνης, να επιτύχουν την προσάρτηση της Κέρκυρας και των Παξών στην Ιταλία, ως αντάλλαγμα της Αβησσυνίας που έχασαν.
Οι Γερμανικές στρατιωτικές δυνάμεις, οι οποίες συνέχιζαν και μετά την ανακωχή του Στρατάρχη Μπαντόλιο, τον πόλεμο, ζήτησαν από τους Ιταλούς Acqui την παράδοση της Κέρκυρας. Οι Ιταλοί επέμειναν στην διατήρηση του δικού τους status quo και τελικά ήλθαν σε πολεμική ρήξη μεταξύ τους, οι δύο πρώην σύμμαχοι (Γερμανοί και Ιταλοί).
Τη διαμάχη των δυο πρώην συμμάχων πλήρωσε τελικά η Κέρκυρα με τους γερμανικούς βομβαρδισμούς
Ο εμπρησμός της Κέρκυρας από τα Γερμανικά αεροπλάνα τη νύκτα της 13ης Σεπτεμβρίου 1943, με τα πολλά ανθρώπινα θύματα, και τις απερίγραπτες υλικές καταστροφές, που υπέστη η πόλη μας.
Ιδού ποια υπήρξε η συμπεριφορά των Acqui στην Κέρκυρα: Η διατήρηση του status quo με επιδίωξη την προσάρτηση της Κέρκυρας στην Ιταλία.
Ας μη γίνεται σύγχυση με τη συμπεριφορά των ανδρών της Μεραρχίας των Acqui στην Κεφαλονιά. Εκεί πολέμησαν κατά των Γερμανών, σε συνεργασία με τις Ελληνικές ΕΑΜικές Αντιστασιακές οργανώσεις.
Εδώ πολέμησαν τους Γερμανούς γιατί δεν τους αναγνώρισαν το status quo και τις γνωστές επιδιώξεις με βασική στόχευση την προσάρτιση της Κέρκυρας στην Ιταλία.
Τούτα αποτελούν ιστορικές καταγραφές και δεν αλλάζουν. Ούτε αποτελούν εθνικιστικές ή άλλες εξάρσεις….
Οι σημερινές σχέσεις μεταξύ των δύο λαών, της Ιταλίας και της Ελλάδας, και δη του λαού της Κέρκυρας, είναι αδιαμφισβήτητα εξαιρετικές.
Υπάρχουν πολλοί λοιπόν τρόποι να εκφραστούν οι καλές σχέσεις μεταξύ των δύο λαών, και να μνημονευθεί η Ελληνο-Ιταλική φιλία.
Είναι γνωστή δε σε όλους, η προσωπική μου σχέση και τα φιλικά μου αισθήματα προς τη γειτονική χώρα και το φίλο ιταλικό λαό. Παρ΄όλα αυτά υπάρχουν πολλοί τόποι στη χώρα μας, που θα μπορούσε να τοποθετηθεί ένα μνημείο προς χάριν της φιλίας των δύο λαών.
Όμως, ένα μνημείο σαν και τούτο που έχει αποφασίσει η πλειοψηφία του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Κερκυραίων, ύστερα από την προτροπή των απογόνων της Μεραρχίας Acqui, δεν πρέπει να τοποθετηθεί στην Κέρκυρα, δεν μπορεί να τοποθετηθεί στον Κήπο του Λαού.
Επειδή αποφάσεις σαν ετούτη φέρουν μεγάλη την ευθύνη της ιστορίας που μνημονεύουν αλλά και της ιστορίας που μεταφέρουν ανά τους αιώνες, εκτίμηση μεγάλου αριθμού Κερκυραίων, οι οποίοι γνωρίζουν την ιστορία του τόπου, η οποία με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη είναι πως ο Δήμαρχος Κερκυραίων κ. Σωτήρης Μικάλεφ, όσο και το Δημοτικό Συμβούλιο, έχουν χρέος μα και χρόνο να αποδεσμευτούν από την απόφαση της προηγούμενης Δημοτικής Περιόδου (2003-2006) και να αποτρέψουν με κάθε τρόπο την τοποθέτηση αυτού του μνημείου, το οποίο κατά τα προαναφερθέντα, θα είναι ένα Μνημείο ντροπής και προσβολής της ιστορίας της Κέρκυρας.
Θέλω να εμπιστευτώ την Εθνική ευαισθησία και τον αγνό Κερκυραισμό τους, ως ασυγκρίτως πιο ισχυρό από την υποστήριξη μιας λανθασμένης απόφασης, και για αυτό είμαι αισιόδοξη πως τόσο ο Δήμαρχος όσο και το Δημοτικό Συμβούλιο, θα πράξουν το καθήκον τους.
