Χωρίς παράτες, μουσικές, καντάδες, τραγούδι, γλέντι και χορό, χωρίς ούτε καν ένα κεφτεδάκι, ή τυροπιτάκι, με λίγη πορτοκαλάδα, ή ένα ποτήρι νερό, με τριάντα καρέκλες, όλες κι όλες, ένα παλκοσένικο με λάμπες και γλάστρες ήταν αρκετά για να στηθεί ένα εντελώς σουρεαλιστικό σκηνικό για να γιορταστεί, απόφαση του Εφετείου με την οποία η λιμνοθάλασσα Χαιλικοπούλου αναγνωρίζεται ως θάλασσα και περνάει στα χέρια του Ελληνικού Δημοσίου μετά από πολυετή δικαστικό αγώνα.
Ο Δήμος Κερκυραίων που είχε υποσχεθεί μία μικρή γιορτή, λένε οι πληροφορίες μας, «νόμισε» ότι οι διοργανωτές θα έφερναν τα τυροπιτιάκια και μετά θα πληρώνε το λογαριασμό. Αποτέλεσμα, τυροπιτάκια, πορτοκαλάδες, νερά δεν ήρθαν και φυσικά ο Δήμος, δεν πλήρωσε ούτε μισό ευρώ. Σιγά τα ωά, άλλωστε.
Πρώτος πήρε το λόγο ο κ. Αρ. Σκλαβούνος, ο οποίος χαιρέτισε την απόφαση, αναφέρθηκε δι’ ολίγων στο «ιστορικό» της δικαστικής περιπέτειας και απλών ψαράδων και πολιτών που αγωνίστηκαν για να διαητρηθεί ο δημόσιος χαρακτήρας του Υλλαϊκού λιμένα και στη συνέχεια ο Πρόεδρος της διαδημοτικής επιχείρησης του Υλλαϊκού Λιμένα (Δήμος Κερκυραίων και Δήμος Αχιλλείων), κ. Γ. Κούρκουλος, αφού πήρε το κλειδί του Υ.Λ. τόνισε ότι τώρα αρχίζει ο αγώνας κατά των καταπατητών.
Προκειμένου να εμπεδωθεί η διακστική απόφαση, οι δύο δήμοι, προωθούν εμφανίσεις με βάρκες στη λιμνοθάλασσα, καθαρισμούς και επεμβάσεις και γενικώς διαρκή παρουσία, αφενός και αφετέρου προσπάθεια να καταστεί δημόσιος και ο περιβάλλων χώρος. Αναλυτικά ο κ. Σκλαβούνος ανέφερε:
ΑΡ. ΣΚΛΑΒΟΥΝΟΣ
«Είναι μία μεγάλη γιορτή απόψε, για τον τόπο, για το λαό και εμείς χαιρόμαστε γιατί μπορέσαμε να κάνουμε ότι μας ήταν δυνατό για να γίνει αυτό που όλοι ξέραμε σαν αυτονόητο, δηλαδήνα αναγνωριστεί από την πολιτεία ότι η θάλασσα είναι θάλασσα. Αυτό ήταν γνωστό. Υπάρχει εδώ ανάμεσά μας ένας γέροντας όπου εδούλεψε στην κατασκευή της γέροντας. Αυτό ο γέροντας μαρτυρεί ότι βρέθηκε στο δικαστήριο πριν από 60 χρόνι ίσως γιατί κατηγορούνταν κάποιος που ψάρευε παράνομα εκεί που είναι η γέφυρα, και ένας από τους αρχόντους κατάγγειλε τον λαθροψαρά, πήγε στο διακαστήριο, παρουσιάστηκε ο κ. Β. σαν κατήγορος, σαν αφεντικό και όταν του ζητήθηκε από τη δικαιοσύνη να παρουσιάσει τους τίτλους ιδιοκτησίας του με βάση τους οποίους κατηγορεί τον άλλο σα λαθροψαρα, δεν είχε τίποτα να παρουσιάσει. Αρα, η πολιτεία και η δικαιοσύνη γνωρίζει από τότε. Υπάρχει εδώ ο φίλος μας ο Γ. Γκ. ο οποίος επίσης κατηγορήθηκε στην εποχή της δικατατορίας. Λαθορψαράς και τούτος. Βέβαια ο άνθρωπος ψάρευε εκεί που ήταν οι σούρες οι δικές του, αλλά ίσως πήγε και δυο βήματα πιο μέσα βρε αδερφέ. Κατηγορήθηκε και τούτος σαν λαθροψαράς, πήγε στο δικαστήριο και για τους ίδιους λόγους ο εισαγγελέας είπε ότι δεν μπορεί να κατηγορηθεί από κανένα γιατί δεν είναι ιδιοκτήτης κανένας, αλλά ούτε και τότε ξύπνησε η πολιτεία, να πει, μα πώς τότε ετούτοι οι χριστιανοί, βρίσκονται εκεί μέσα και κάνουν τα αφεντικά. Μετά από αυτά, βρέθηκα να έχω την τιμή να είμαι πρόεδρος στην κοινότητα Καναλίων και έοχντας υπόψη αυτά που γίνονταν εδώ έστειλα ένα έγγραφο και είπα στην εφορία της Κέρκυρας ότι αυτός ο χώρος είναι δημόσιος χώρος και πρέπει να αποδοθεί στο Δημόσιο. Μου είπαν ότι είναι μία επιχείρηση εκεί στη λιμνοθάλασσα, λειτουργεί νόμιμα, υποβάλλει τις δηλώσεις της κανονικά και δεν πρέπει να κάνουμε συζήτηση για αυτό το θέμα. Λυπάμαι που δεν μπορώ να σας δώσω αυτό το έγγραφο, όμως είναι στα αρχεία της Κοινότητας, η απάντηση δηλαδή του Δημοσίου.
Μετά ταύτα άρχισε ο αγώνας που όλοι ξέρετε. Συμμετείχαν πολλοί, κάποιοι με φόβο Θεού, κάποιοι ευθαρσώς, αντιστρατεύτηκαν τον αγώνα και την προσπάθειά μας «ευθρασσώς» αυτοί οι άλλοι και εμείς με τη βοήθεια έστω και την παθητική τη συμπαράσταση του κόσμου και τη βοήθεια την παλικαρίσια ελαχίστων, είμαστε στην ευχάριστη θέση να γιορτάζουμε μαζί σας.
Κι αυτό το «νενικήκαμεν» που λέτε εσείς, το χαιρόμαστε και εμείς. Γιατί δεν είναι ότι νικήσαμε εμείς, ο λαός ενίκησε, και όπως ήμουν υποχρεωμένος να πω πριν από λίγες μέρες, εμείς από τη γραμμή του πυρός, ντρεπόμαστε- ειλικρινά το λέω- ντρεπόμαστε και με ανάμεικτα συναισθήματα βρισκόμαστε εδώ να λέμε αυτό το νενικήκαμεν, γιατί δεν παλέψαμε με τους Μήδους, δεν παλέψαμε με τους όχτρους τους από εκεί, παλέψαμε με την πολιτεία. Νικήσαμε τη μάνα μας δηλαδή, νικήσαμε το φορέα που θα έπρεπε να είχε κάνει αυτό που υποχρεωθήκαμε εμείς να ζητήσουμε να γίνει. Και τέλος πάντων, βρέθηκε αυτό το χαρτί με το βούλα να λέει ότι ναι είναι η θάλασσα, αλήθεια θάλασσα, πράγμα που αμφισβητούνταν από πολύ καιρό και ας έλεγε ο Ομηρος, και ας έλεγε ο Θουκιδίδης. Τώρα ναι η λιμονθάλασσα είναι λιμνοθάλασσα. Τώρα το δημόσιο χτήμα, είναι δημόσιο χτήμα, γιατί έχει τη στάμπα.
Τώρα μένει οι αρχοντες και οι συμμετέχοντες στη διδημοτική επιχείρηση να δώσουν τα εχέγγυα στον Πρόεδρο της Διαδημοτικής Επιχείρησης. Εμείς θα είμαστε εδώ όπως πάντα, να παρακολουθούμε, να βοηθάμε, να υποστηρίζουμε κάθε σας προσπάθεια. Οπου θα δούμε αδυναμία, θα πρσφέρουμε ό,τι μας είναι δυνατόν. Και αν μας δηλωθεί ότι δεν είναι δυνατό θα είμαστε εδώ να αναλάβουμε να το κάνουμε δυνατό. Όμως τώρα, σας λέμε, σε όλους εσάς και σε αυτούς που για λόγους κάποιους σοβαρούς δεν μπόρεσαν να είναι εδώ, ότι απόψε ξεκινάει ο καινούριος αγώνας για τον περιβάλλοντα χώρο της λιμνοθάλασσας. Συνεχίζουμε να σχεδιάζουμε και αναάλογα με ότι γίνεται εμείς αναπροσαρμόζουμε και δεσμευόμαστε σε εσάς, ότι αυτό τον αγώνα με την ίδια προσπάθεια, με την ίδια αγάπη,με την ίδια ελπίδα θα τον συνεχίσουμε, για να μπορέσουμε κάποια φορά και ελπίζω να είναι πολύ γρήγορα, να πάμε εκεί απέναντι και εκεί, το πανηγύρι που γίνεται εδώ απόψε να γίνει στα καταπατημένα.Θα βάλουμε και εκεί τα φώτα, θα βάλουμε τη μουσική και αν δεν έχουμε καρέκλες θα κάτσουμε σε καμιά πέτρα, από εκείνες που κουβαλούσαν εκείνοι που θέλανε να το κάνουν χωράφι και ό,τι άλλο θέλανε, να μπορέσουμε να πανηγυρίσουμε και εκεί.
Εμείς λοιπόν γι’ αυτό το αποτέλεσμα, ευχαριστούμε το Θεό που μας έδωσε τη φώτιση, να διξάγουμε και να φέρουμε μέχρις εδώ αυτό τον αγώνα. Ευχαριστούμε όλους όσους μας βιοηθήσανε και συμπαρασταθήκανε μαζί μας. Ευχαριστούμε τους υπαλλήλους που μας δώσανε τα όπλα για να μπορέσουμε να κάνουμε αυτό που κάναμε. Ευχαριστούμε εκ των προτέρων που θα συνεχίσετε αυτό που δεν μπορούμε, που δεν δικαιούμαστε γιατί, εμείς είμαστε αν θέλετε ο απελευθερωτικός στρατός, και παραδίνουμε στην πολιτική εξουσία τώρα, τη συνέχεια.
Στη συνέχεια καλεί τον κ. Κούρκουλο να παραλάβει το κλειδί του Υλλαϊκού Λιμένα, για να συνεχίσει και να ανοίξει το καινούριο κεφάλαιο, ένα άλλο κεφάλαιο από αυτό που εμείς αρχίσαμε. Ελπίζουμε ότι ο συναγωνιστής μας ο γιάννης θα συνεχίσει τον αγώνα και θα τον οδηγήσει εκεί που πρέπει. Αξιος Ιωάννη».
Γ. ΚΟΥΡΚΟΥΛΟΣ
«Είναι ξεχωριστή η τιμή που παίρνω τα κλειδιά του σπιτιού μας του κερκυραϊκού λαού εννοώ, από τον αρχηγό των ανταρτών, τον ηγέτη του λαϊκού αγώνα για τον υλλαϊκό λιμένα και πιστεύω ότι η χαρά όλων μας είναι πολύ μεγάλη και ιδιαίτερα η αίσθηση ότι ικανοποιείται το σωματείο του οποίου είναι πρόεδρος αλλά και ο ίδιος προσωπικά.
Βγήκε μία δικαστική απόφαση και έχει κρίνει η δικαιοσύνη τελεσίδικα- γιατί είναι σε δεύτερο βαθμό, στο Εφετείο- ότι ανήκει στο Δημόσιο ο Υλλαϊκός Λιμένας, η λίμνη αυτή, που δεν είναι λίμνη, θάλασσα και λίμνη και αρχίζει μία προσπάθεια. Παρουσία στη λιμνοθάλασσα με μεγάλες βάρκες που λένε οι δύο δήμαρχοι, συν το διώξιμο των καταπατητών. Επομένως έχουμε δύο προτεραιότητες: να είμαστε παρόντες και να σγωνιζόμαστε για το διώξιμο των παρανόμων καταπατητών. Και πριν ακόμα φύγουν, να τους αντιμετωπίζουμε ως καταπατητές, ως κλέφτες δηλαδή της περιουσίας του ελληνικού λαού και του κερκυραϊκού λαού».
